Kościół - wspólnota błogosławionych

W Ewangelii wg św. Mateusza szczęśliwymi – błogosławionymi nazwani są ludzie cisi – oni to na własność posiądą ziemię (zob. Mt 5,5).

Słowa trzeciego błogosławieństwa nawiązują do Ps 37,3: „pokorni posiądą ziemię”. Grecki termin praeis można bowiem tłumaczyć jako cisi, ale również, co jest równie właściwe, jako łagodni[8].

Warto zwrócić uwagę, że w Ewangelii Mateusza przymiotnik „cichy”, „łagodny” występuje jeszcze w dwóch miejscach. W Mt 11,29 Jezus sam siebie nazywa łagodnym (gr. praeis) i pokornym: „uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem”. Natomiast w Mt 21,5 ewangelista nawiązując do proroctwa z Księgi Zachariasza, mówiącego o królu wjeżdżającym na osiołku do Jerozolimy, zapisze: „oto król twój przychodzi do ciebie, łagodny (gr. praeis) siedząc na oślicy” (zob. Za 9,9). A zatem trzecie błogosławieństwo zapowiada szczęście ludziom łagodnym (gr. praeis), czyli tym którzy nie oburzają się wobec życiowych przeciwności, którzy potrafią znosić je z wielką cierpliwością.

Prawdziwa „łagodność – cichość”, widoczna jest w postawie Jezusa wyrażającej się w Jego uniżeniu i przede wszystkim w pokorze. Zatem pouczenie o konieczności bycia cichym, jest zaproszeniem do bycia pokornym.

W Mateuszowym określeniu „cisi” (gr. praeis) mieszczą się wszystkie powyższe znaczenia. Człowiekiem szczęśliwym według trzeciego błogosławieństwa jest każdy, kto jest cichym, łagodnym i pokornym. Szczęście ludzi cichych, łagodnych i pokornych będzie polegało na tym, iż „posiądą oni ziemię”. Obietnica jednak posiadania ziemi w trzecim błogosławieństwie nie była rozumiana przez słuchaczy jedynie w sensie fizycznym, jako obietnica Palestyny, ale bardziej w sensie duchowym. Szczęściem ludzi cichych, łagodnych i pokornych będzie uczestnictwo w przyszłym, choć już obecnym na ziemi, królestwie Bożym, które nadejdzie wraz z powrotem Chrystusa na ziemię.