Przypowieści o królestwie Bożym

Znając tło historyczno-kulturowe przejdźmy teraz do Nowego Testamentu. Zatem jak idea królestwa Bożego kształtowała się w przekazie Jezusa.

Warto pamiętać, iż u początku nauczania Jezusa stoi Jan Chrzciciel. Co więcej, można powiedzieć, iż nauczanie Jezusa w swoich początkach pozostawało w pewnym związku z działalnością syna Zachariasza. W przekonaniu Jana, Izrael był tak bardzo pogrążony w grzechach, iż powoływanie się na wcześniejsze zbawcze obietnice dla Abrahama, było niezasadne i zwodnicze. Stąd też wielka surowość w nauczaniu „nowego Eliasza” i jego przestroga: „Plemię żmijowe [... ] nie sądźcie, że możecie mówić: Abrahama mamy za ojca!” (Mt 3). Jedyne, co Izrael może uczynić, wskazywał Jan, to przynieść „owoce nawrócenia” (Mt 3,8). Zasadniczo przesłanie Jana miało charakter groźby: „Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona” (Mt 3,10).

Nauczanie Jezusa, choć oczywiście nie negowało przesłania janowego, jednak znacząco różniło się od wołania Jana. Podobnie jak Jan co prawda uczył: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy razem zginiecie!” (Łk 13,3.5), jednak inaczej widział samo nawrócenie.

Jezus nie podkreślał Bożego sądu, natomiast wszystkim, szczególnie odrzuconym, słabym i grzesznym spośród Izraela, pokazywał możliwe zbawienie, zapowiadał, że królestwo Boże jest otwarte dla wszystkich. Dla każdego kto będzie miał wolę do niego wejść (Mt 5,3-11). Fundamentem królestwa Bożego głoszonego przez Jezusa jest miłość. Miłość, która jest rzeczywistością najważniejszą. Kiedy dla Jana najważniejszą była sprawiedliwość, to dla Jezusa – nie negując sprawiedliwości, niewątpliwie miłość.