Przypowieści o królestwie Bożym

Ogłaszając, iż tylko słuchający i zachowujący – wypełniający słowa Jezusa, osiągnął królestwo niebieskie, Jezus zaprasza do słuchania przypowieści, w których przybliża On czym to królestwo jest. Bardzo często, szczególnie na kartach Ewangelii wg św. Mateusza, pojawia się wyrażenie: „królestwo niebieskie podobne jest do…”[4].

Rozdział trzynasty można nazwać „nauczanie Jezusa w przypowieściach”. Celem głoszonych przez Jezusa przypowieści było przedstawienie – mimo wszystko – jakiejś abstrakcyjnej prawdy, za pomocną obrazów, zaczerpniętych z codziennego życia. Zasadniczo przypowieści Jezusa dotyczą wprost lub pośrednio królestwa Bożego – jego założenia, wartości, wzrostu, struktury.

Ucząc o królestwie niebieskim Jezus odwoływał się do prostych i dobrze znanych słuchaczom obrazów[5]. Pierwszą przypowieścią, w której św. Mateusz wyraźnie zaznacza, iż jest to przypowieść, której zadaniem jest objaśnienie idei królestwa Bożego jest przypowieść o chwaście (Mt 13,24-30.36-40). Można ją również nazwać przypowieścią „o Panu pola i czasu”. Pokazuje bowiem ona, iż Jezus jest jedynym Panem czasu i miejsca w którym dane nam jest żyć.

Przypowieść ta, zawierająca się w szerszym bloku – nauczanie w przypowieściach (Mt 13,1-35), następuje po przypowieści o siewcy (Mt 13,1-9) – przypowieści zapraszającej do słuchania słów Jezusa i zachowywania ich. Do słuchania i wydawania plonu słów, które stają się w sercu człowieka. Siewcą słowa, jak wskazuje św. Mateusz, jest sam Jezus Chrystus. Niegdyś przekazywał On swoje orędzie osobiście, a po zmartwychwstaniu przemawia przez Kościół. Przypowieść o siewcy kończy się wezwaniem do pilnego słuchania: „kto ma uszy niechaj słucha” (Mt 13,9). Dla słuchających przypowieść ta i wezwanie były niejako ostrzeżeniem i przypomnieniem, że Izrael nie był w przeszłości pilnym słuchaczem (Jr 5,21; Ez 3,7.27). Izrael odrzucił sowo. Stąd też zachęta dla członków Mateuszowego Kościoła do słuchania. Uczniom bowiem Chrystusa zostało dane poznać tajemnicę królestwa niebieskiego. Stąd też winni oni otworzyć się na Jego prawdę, na poznawanie tej tajemnicy.

Wspólnota Kościoła – co wybrzmiewa w wyjaśnieniu przypowieści o siewcy (Mt 13,18-23) – narażona na różne niebezpieczeństwa, jest wezwana do słuchania słowa o królestwie i do poznawania go, by w ten sposób pełnić wolę Bożą.