Wieczerza Pańska narzędziem chrześcijańskiej jedności

Nadużycia związane ze sprawowaniem ostatniej wieczerzy przez członków Kościoła w Koryncie spowodowały, że Paweł Apostoł przypomina o prawdziwym znaczeniu owej wieczerzy. W tym kontekście Apostoł uświadamia Koryntianom, że posiłek ten spożywany jest na pamiątkę ofiary Pana Jezusa i ustanowiony na podstawie przekazów opisujących Ostatnią Wieczerzę. W Koryncie problemem są podziały pomiędzy bogatymi a biednymi członkami gminy, które, ku zgorszeniu Apostoła, ujawniają się szczególnie przy sprawowaniu Eucharystii. Dlatego Paweł przypomina, że święty posiłek, który uczniowie spożywają w imię Pana powinien być narzędziem i znakiem chrześcijańskiej jedności i wzajemnej miłości.

Głównym problemem, który trapił gminę chrześcijańską w Koryncie były panujące tam podziały. Podejmując ten temat w różnych aspektach w 1 Kor św. Paweł pisze między innymi (1 Kor 10,1-3), iż istnieje niebezpieczeństwo, że chrześcijanie uważający samych siebie za mocnych w wierze mogą ulec pokusie uczestniczenia w praktykach bałwochwalczych. Jako przykład Apostoł podaje lud Izraela, który mimo cudu wyjścia z niewoli egipskiej i tak popełnił grzech bałwochwalstwa adorując złotego cielca. Ma to być dla Koryntian ostrzeżeniem. Paweł podkreśla podobieństwo pomiędzy Izraelitami, a chrześcijanami z Koryntu: „wszyscy spożywali ten sam pokarm duchowy i pili ten sam duchowy napój”. Mimo takich wielkich duchowych darów Izraelici zgrzeszyli. Podobnie chrześcijanie cieszą się wielkimi Bożymi darami, a mimo wszystko grzeszą. W ten sposób św. Paweł po raz pierwszy wspomina o świętym posiłku stanowiącym dla członków Kościoła duchowy pokarm oraz napój.

W dalszej części tego samego listu Paweł nawiązuje do kościelnego posiłku zwanego „Wieczerzą Pańską” czy „stołem Pana” (1 Kor 10,21), celebrowanego dość często przez wspólnoty w Koryncie. Z Dziejów Apostolskich natomiast dowiadujemy się, że w kościele jerozolimskim i w innych kościołach praktykowano „łamanie chleba”. Przykładem może być łamanie chleba w Troadzie, które odbyło się „w pierwszym dniu po szabacie” (Dz 20,7). Również w pierwszym dniu tygodnia odbywała się w Koryncie zbiórka datków na cele kościelne (1 Kor 16,2). Dowiadujemy się więc, że dzień ten miał dla Kościoła szczególne znaczenie i że zgromadzenia wspólnot miały miejsce raz w tygodniu – właśnie w tym dniu.

Co ciekawe, szczegóły przebiegu tych celebracji kościelnych, czy to we wspólnotach założonych przez Pawła, czy innych, są mało znane. Gdyby nie nadużycia Koryntian, moglibyśmy o takich praktykach nie usłyszeć wcale, pozostając w przestrzeni Nowego Testamentu.