Medytująca tajemnicę Bożego Narodzenia

Zachowywała i rozważała

Według niektórych komentatorów medytacja Maryi dowodzi, że również Ona potrzebowała posługi pasterzy[27]. Dopiero bowiem ich słowa pozwoliły Jej w całej pełni uchwycić sens tego wszystkiego, co się dokonało, i odpowiedzieć sobie na pytanie, kim jest Dziecię, które się z Niej narodziło. Taka interpretacja zakłada, że Łukasz chciał zwrócić uwagę czytelnika swojego dzieła, iż każdy powinien starać się wsłuchać w głos innych.

Maryja, która strzeże – przechowuje w pamięci i rozważa w swoim sercu to wszystko, co się wydarzyło i co usłyszała jest dla nas niewątpliwie wzorem modlitwy. Zachowuje wszystkie słowa i strzeże ich jak skarbu w głębi swojego serca. Jej postawa jest właściwa tym, którzy słowo czynią przedmiotem swojej codziennej meditatio.

W sercu Maryi rozpoczęła się medytacja nad tym, co zdarzyło się w Jej życiu: „Zachowywała w swoim sercu”. Greckie określenie można opisowo oddać „czuwała nad czymś”; „z pieczołowitością zachowywała coś”. Użyty przez św. Łukasz termin oznacza zachowanie czegoś w pamięci, zachowanie tajemnicy. Maryja gromadziła wszystkie wspomnienia o Jezusie, dodawała jedne do drugich i zachowywała je razem w pamięci, porównując je ze sobą, rozważając je.

Pisząc, że Maryja rozważała „te sprawy w swoim sercu”, autor trzeciej ewangelii ma na myśli serce nie tylko jako organ wewnętrzny człowieka, lecz jako władzę umysłową i najgłębszą istotę ludzkiej osoby, gdzie znajduje się także pamięć. W Starym Testamencie bowiem serce traktowano jako ośrodek władzy umysłowej człowieka i takie znaczenie przejął Łukasz[28]. W języku polskim słowo „serce” poza znaczeniem dosłownym kojarzy się jeszcze ze sferą życia uczuciowego. Natomiast w języku hebrajskim posiada o wiele szersze znaczenie. Poza uczuciami dotyczy także wspomnień, myśli, zamiarów i decyzji. W antropologii biblijnej serce jest pojmowane jako ośrodek „świadomej, rozumnej i wolnej osobowości człowieka”[29].