Niech żyje Chrystus Król!

W tym kontekście widać, że Jezus godząc się na krzyż nie zapomniał o swojej godności Króla Wszechświata, który może zarówno ludzkość jak i cały świat pojednać  z Bogiem i zapewnić im szczęśliwe trwanie nawet po śmierci. Nie zapomniał  o zapowiedzi wiecznego królestwa jakiemu on, potomek Dawida, miał dać początek. Ale zgodził się na krzyż, bo… No właśnie… Bo będąc królem chciał być posłuszny Ojcu nawet gdyby to wiele kosztowało. Bo nie był przywiązany do idei królestwa rozumianego jako panowanie, ale wybrał drogę służby. I jeszcze więcej, zgodził się, że jako sługa zostanie zupełnie wzgardzony.

Niesamowite. Król, który jednym słowem mógł zabić wszystkich swoich przeciwników bez szemrania przyjmuje wymyśle katusze, jakie mu ludzie zgotowali.

5. W praktyce

• Ci, którzy dziś nazywają Jezusa Królem powinni pamiętać, jaką drogę panowania przyjął ich Król. Pozwolił sobą pomiatać, pozwolił z siebie szydzić, pozwolił się pobić, skatować i przybić do krzyża. Nie odpowiedział nienawiścią na nienawiść. Często dochodzi dziś do swoistej konfrontacji chrześcijan z inaczej myślącymi. Padają ostre słowa, oceny. Tyle że my chyba powinniśmy inaczej. Na pewno nie powinniśmy próbować  wprowadzać Jego królestwa na siłę, wbrew ludzkiej woli, przymuszając do takich czy innych decyzji. Nie znaczy to, że nie mamy uczestniczyć w normalnej, demokratycznej grze i nie starać się o wprowadzanie praw zgodnych z Ewangelią.  Ale gdy się nie udaje, nie ma co biadolić. Trudno. Najważniejsze, by Chrystus królował w sercach swoich wiernych.
   
• Przyjmowanie cierpień jakie nam zgotowali inni ludzie, nawet nasi bracia w wierze, jest dobrą drogą naśladowania Jezusa. To dobre świadectwo pokazujące, że w naszych sercach naprawdę króluje Bóg.