Do zobaczenia w niebie

• Zwracają uwagę komplementy, jakie Piotr prawi temu Nowemu Ludowi. „Wybrane plemię”, „królewskie kapłaństwo”, „święty naród”, „lud przeznaczony Bogu na własność”. Na Kościół przechodzą tytuły, które niegdyś stosowano do Izraela. Ale znaczy to też coś więcej: Należeć do Kościoła to po prostu wielki zaszczyt. Tak to widzi święty Piotr...
  
  Paru słów wyjaśnienia wymaga tu chyba zwrot „królewskie kapłaństwo”. Pochodzi z Księgi Wyjścia 19, 6, gdzie Bóg mówi do Izraela: „Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym”. Kościół, podobnie jak niegdyś Izrael, ma być zdaniem św. Piotra wspólnotą wyjątkową, świętą czyli wspólnotą żyjącą blisko Boga, a przez to inną, nową, świeżą. Zwrot „królestwo kapłanów” świadczy zaś o tym, że w tej wspólnocie  wszyscy maja być kapłanami. Czyli pośrednikami między Bogiem a ludźmi. To jeden z cech Kościoła, która czyni ją wspólnotą wyjątkową.
   
• Co jest zadaniem tego wyjątkowego ludu, wyjątkowej wspólnoty? Najpierw „Stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa”. Czyli chyba chodzi o oddawanie czci Bogu. Wielkie wyzwanie prawda? Życie chrześcijanina ma być oddawaniem Bogu czci.
  
  Co więcej? „Abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” pisze św. Piotr”. Chrześcijanie mają się dzielić tym światłem, które dzięki Chrystusowi otrzymali. Mają oddawać cześć Bogu przez to, że będą na sobie pokazywali wielkość daru, który człowiek może od Niego otrzymać: „przejść z ciemności do światła”.To dwa cele, dwa zadanie, jakie Piotr stawia tu przed Kościołem.

Trzeba przyznać, że podejście Piotra do tematu jest zupełnie inne niż to, do którego przywykliśmy. Bycie chrześcijaninem to wybranie, zaszczyt, a nie łaska robiona Bogu, zaś dzielenie się wieścią o doświadczonej od Boga dobroci nie jakimś nadzwyczajnym wymaganiem, ale podstawowym obowiązkiem wynikającym z potrzeby oddawaniu Bogu czci za Jego wielki dar.

3. Kontekst Ewangelii J 14,1-12

Czytany tej niedzieli fragment Ewangelii św. Jana to fragment mowy pożegnalnej Jezusa. Już po Ostatniej Wieczerzy Jezus daje swoim uczniów ostatnie pouczenia. Jest to więc swoisty testament Jezusa. Więcej nie podejmuję się wyjaśniać, gdyż cała ta mowa jest przebogata w treści i próba jest ujęcia w dwóch zdaniach byłaby barbarzyństwem ;). W każdym razie Jezus mówi uczniom o mającym nadejść odejściu i wyjaśnia Jego sens, wyjaśnia co dla jego uczniów z niego wynika.