Radujcie się, zbawienie jest blisko

Ponieważ hańba ich była zdwojona,
poniżenie i zniewagi były ich udziałem,
przeto w swej ziemi odziedziczą wszystko w dwójnasób
i zażywać będą wiecznego szczęścia.
Albowiem Ja, Pan, miłuję praworządność,
nienawidzę grabieży i bezprawia,
oddam im nagrodę z całą wiernością
i zawrę z nimi wieczyste przymierze.
Plemię ich będzie znane wśród narodów
i między ludami - ich potomstwo.
Wszyscy, co ich zobaczą, uznają,
że oni są błogosławionym szczepem Pana.

«Ogromnie się weselę w Panu,
dusza moja raduje się w Bogu moim,
bo mnie przyodział w szaty zbawienia,
okrył mnie płaszczem sprawiedliwości,
jak oblubieńca, który wkłada zawój,
jak oblubienicę strojną w swe klejnoty.
Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony,
jak ogród rozplenia swe zasiewy,
tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość
i chwała wobec wszystkich narodów».

Prawda że jak się przeczyta całość i to jeszcze znając kontekst wypowiedzi proroka, wszystko jest jasne? Także ta radość proroka, o której słyszymy w pierwszym czytaniu nabiera sensu. Nie bierze się z niczego. To wszystko wynik tego, że prorok ma do przekazania same dobre wieści. Dobrą nowinę dla ubogich, wyzwolenie jeńcom i więźniom. Nie musi, jak niegdyś Jeremiasz, ranić. Raczej ma opatrywać rany. Bo przecież Bóg przychodzi ze swoją sprawiedliwą odpłata za doznane krzywdy. Nadchodzi wielkie święto, jak znane z prawa Izraela rok szabatowy, w którym nie  obsiewano pól, nie zbierano, wyzwalano jeńców, darowywano długi. Czy można się dziwić, ze w takiej sytuacji prorok czuje się jak narzeczeni w dniu swojego ślubu?

Chrześcijanin może się czuć podobnie. Ta ziemia jest pełnym gruzów rumowiskiem. Jest na tej ziemi wyzyskiwanym przez innych wygnańcem. Ale niebawem, już lada dzień, opływać będzie we wszelkie dobra....

A następujący po czytaniu śpiew nie jest tym razem starotestamentalnym psalmem. To Pieśń Maryi, Wielbi dusza moja Pana  (Magnificat). Za co? Skąd w Maryi ta radość? Wielkie rzeczy uczynił jej Wszechmocny. Jej, całemu Izraelowi i całemu światu. Naprawdę jest z czego się cieszyć.

2. Kontekst drugiego czytania 1 Tes 5,16-24

Pierwszy list świętego Pawła do Tesaloniczan to pierwsze pismo Nowego Testamentu. Powstało już około 50 roku po narodzeniu Chrystusa. Zawiera przede wszystkim pouczenie o mającym nadejść końcu świata i o porządku, jaki do tego czasu należy w gminie zachować. Widać wiara w bliski koniec była wtedy tak silna, że niektórym już się wiele rzeczy nie opłacało....

Czytany tej niedzieli fragment to pouczenie dotyczące tego, jak powinni żyć chrześcijanie oczekując rychłego końca.