Odnajdując Jezusa Chrystusa w psalmach

Psalmista wyraźnie przestrzega, by nie pokładać ufności w ludziach. Czy w takim razie w równie sugestywny sposób zachęca, by bezgranicznie zaufać Bogu?

Werset piąty Psalmu 146 zawiera absolutnie pozytywny przekaz. Dotychczasowa przestroga przechodzi bowiem w obietnicę szczęścia dla wszystkich szukających pomocy u Boga Jakuba: „Szczęśliwy ten, kogo wspomaga Bóg Jakuba, kto pokłada nadzieję w PANU, Bogu swoim” (w. 5). Każdego, kto szuka pomocy u Boga Jakuba psalmista nazywa „szczęśliwym” (hebr. ʼašrê). Szczęście płynące z bezgranicznego zaufania Bogu otwiera drogę wiodącą do wielbienia Go, gdyż On jako jedyny ocala i zbawia. Użyte w tym wersecie określenie „Bóg Jakuba” (hebr. ʼēl jaʽǎqōb) nawiązuje do tradycji patriarchów, kiedy Boga nazywano „Bogiem ojców” (Rdz 31,5.29; 43,23; 46,3; 50,17). Jak okaże się w dalszej części tego hymnu ten Bóg, w przeciwieństwie do śmiertelnych potęg tego świata, posiada niczym nieograniczoną moc[8].