Duch Święty w Ewangelii św. Łukasza

Czy św. Łukasz pisze także o roli Ducha Świętego w życiu wyznawców Jezusa?

Odpowiadając na to pytanie, należy zwrócić uwagę na wypowiedź św. Pawła. W Pierwszym  Liście do Koryntian napisał on: „Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»” (1 Kor 12,3). To o tym właśnie opowiada bardzo szeroko św. Łukasz. Duch Święty pozwala rozpoznać Ojca i Syna (por. Łk 11,10). Dlatego należy usilnie prosić o Niego.

Duch Święty jest także najlepszym darem, który pozwala znosić niedogodności życia. Jeżeli się Go odrzuca, to odrzuca się światło i pozostaje się wtedy bez ratunku (por. Łk 12,10). Liczyć na Niego natomiast, nawet w czasach ciężkich prześladowań, to mieć pewność i wiedzieć, jak należy się bronić, „bo Duch Święty pouczy nas w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć” (Łk 12,12). On pozwoli bez lęku głosić Słowo Boże.

Według trzeciego ewangelisty Duch Święty jest Objawicielem. Umożliwia rozpoznanie działania Pana. Zwróćmy uwagę na kilka tylko przykładów. Św. Jan Chrzciciel, napełniony Duchem, „wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, ich Boga” i przygotuje „Panu lud doskonały” (Łk 1,16-17). Elżbieta widzi w Maryi Matkę Pana (Łk 1,43). Zachariasz błogosławi Boga za to, że „nawiedził lud swój i odkupił” (Łk 1,68). Symeon, oświecony przez Ducha Świętego, głosi, że jego „oczy ujrzały Twoje zbawienie” (Łk 2,30) przygotowane przez Boga „wobec wszystkich narodów” (Łk 2,31). Pod działaniem Ducha Świętego Jezus wysławia dzieło „Ojca, Pana nieba i ziemi”, które zrealizowało się poprzez misję uczniów a było objawieniem skierowanym do prostaczków (Łk 10,21).