Nowe Jeruzalem

Tiatyra była silnym ośrodkiem przemysłowo-handlowym. Słynęła z wyrobów tekstylnych (Dz 16,14). Była także centrum różnych kultów pogańskich. Z tego powodu powstające korporacje rzemieślnicze stawały się bardziej sektami religijnymi niż organizacjami związkowymi. W roku 24 przed Chrystusem miasto zostało zniszczone przez trzęsienia ziemi.

Czytaj!
Ap 2,18-29; Ps 37,30-40; Mt 24,9-14

Aniołowi kościoła w Tiatyrze napisz: Tak mówi Syn Boży, którego oczy płoną ogniem, a stopy ma jakby ze spiżu. Znam twoje dzieła, twą miłość i wiarę, służbę i wytrwałość. Wiem, że twe ostatnie dzieła liczniejsze są od dawnych. Ale zarzucam ci to, że tolerujesz niewiastę Jezabel, która ogłasza się jako prorokini, naucz i nakłania me sługi do nierządu i do spożywania ofiar bałwochwalczych. Dałem jej czas do opamiętania, lecz ona nie chce się opamiętać w swym nierządzie. Oto ją rzucę na łoże, a na tych, co się z nią dopuszczają nierządu, sprowadzę ucisk wielki, jeśli się nie opamiętają w swym postępowaniu. Dzieci jej porażę śmiercią. I poznają wszystkie kościoły, że Ja przenikam nerki i serca. Odam każdemu z was według jego czynów. Wam zaś, pozostałym w Tiatyrze, nie uznającym jej nauczania, nie znającym tak zwanych "głębin szatana", oświadczam: Nie nakładam na was innego ciężaru. To jednak, coście otrzymali, dochowujcie aż do mego powrotu! Zwyciężający, który dzieł moich ustrzeże do końca, otrzyma władzę nad narodami. "Żelazną laską będzie je pasł; zostaną skruszone jak garnki gliniane". Jak sam otrzymałem od mego Ojca, tak i jemu dam gwiazdę zaranną. Kto ma uszy, niech słucha, co mówi Duch kościołom!

Rozważ!
Wspólnocie, która przeżywała ostry kryzys Chrystus objawia się jako Syn Boży, którego oczy płoną ogniem, a stopy ma jakby ze spiżu. On widzi i osądza wszystko, co dzieje się w gminie i w życiu człowieka: "przenika nerki i serce". On też zapewnia wspólnocie oparcie i trwałość.
Chrystus prowadząc sąd nad kościołem w Tiatyrze widzi jej pozytywne cechy: miłość, wiarę, postawę służby, a nade wszystko wytrwałość. Przestrzega jednak przed zgubnym wpływem "niewiasty Jezabel". W historii biblijnej była to żona króla Achaba, która skaziła Izrael żądłem bałwochwalstwa i demoralizacji. Na jej służbie było 400 fałszywych proroków propagujących pogaństwo. Dopiero żarliwa działalność Eliasza zażegnała groźbę zniszczenia narodu (1 Krl 18). Ta sama groźba demoralizacji i zeświecczenia zawisła nad wspólnotą, w której niektórzy "biorą wzorce z tego świata" (Rz 12,2); pragną żyć tak, jakby Bóg nie istniał.
Psalmista przypomina chrześcijaninowi, że "Prawo Boże jest w jego sercu". Walka z pokusą rozpoczyna się we wnętrzu człowieka (Mk 7,21-23). Tam trzeba postawić zaporę, by zło nie wyszło na zewnątrz, bo "pożądliwość, gdy pocznie, rodzi grzech, a skoro grzech dojrzeje, przynosi śmierć" (Jk 1,15).
Jezus w Ewangelii przypomina uczniom, że w świecie doznają ucisku, udręczenia i nienawiści; zachwieje się wiara, oziębnie miłość, ale nie zgaśnie nadzieja: "kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony". Zwycięzca otrzyma "gwiazdę zaranną" i obietnicę nachodzącego Mesjasza (Ap 22,16).
• Czy praktykujemy osobisty rachunek sumienia (np. w oparciu o Ewangelię)?
• Jak przeciwstawiamy się panoszącej się w mediach demoralizacji?
• Czy jesteśmy apostołami nadziei?

Módl się!
"Podaruj nam, Ojcze, serce otwarte, posłuszne Tobie. Ty czuwasz zawsze z miłością nad każdym z nas, nad Kościołem, nad całą ludzkością i nie pozwalasz upaść żadnemu Twemu słowu. Pomóż nam je przyjąć z taką miłością, z jaką je nam ofiarowałeś, za wstawiennictwem Maryi, naszej Matki, i w imię Jezusa, Twego Syna i naszego Pana".
C.M. Martini