Namaszczenie chorych - Pisma i Prorocy

Należy również zauważyć, że namaszczanie olejkami praktykowano w ramach obrzędów pogrzebowych, kiedy to namaszczano ciało zmarłego (zob. Mk 16,1; Łk 24,1; J 19,39-40): być może traktowano je jako ostatni uczuciowy gest wobec zmarłego.

Namaszczenie oliwą w tradycji dawnego Izraela stosowano powszechnie w znaczeniu religijnym. Autorzy biblijni wspominają o namaszczeniu przedmiotów przeznaczonych do celów kultycznych: namaszczenie kamiennych kolumn, czyli steli (zob. Rdz 28,18; 31,13), ołtarzy (zob. Wj 29,36; Kpł 8,11;Lb 7,10.84.88), a zwłaszcza ołtarza całopalenia (zob. 40,10), Namiotu Spotkania oraz Arki Przymierza (zob. Wj 30,26), a także przybytku i wszystkich jego sprzętów (zob. Wj 40,9; Kpł 8,10; Lb 7,1). Ryt namaszczenia stanowił integralny element obrzędu poświęcenia konkretnych przedmiotów, które poprzez ów obrzęd stawały się święte. Wyraźna wzmianka znajduje się na przykład w Wj 40,9:

„Wtedy weźmiesz olej namaszczenia i namaścisz przybytek i wszystko, co w nim jest; poświęcisz go i wszystkie jego sprzęty, i będzie święty”.

W Starym Testamencie mowa jest także o namaszczaniu oliwą osób. Obrzęd ten miał charakter konsekracyjny, sprawiając, że namaszczona osoba otrzymywała od Boga określoną władzę. Przede wszystkim namaszczenie stosowano względem osób wyznaczonych na urząd królewski. Praktyki te odnotowane zostały na kartach ksiąg historycznych (zob. 1 Sm 10,1.6; 16,13; 1 Krl 1,39; 2 Krl 9,6; 11,12; por. Syr 46,13). W tym miejscu dla przykładu warto przytoczyć tekst opisujący namaszczenie Saula:

„Samuel wziął wtedy naczyńko z olejem i wylał na jego głowę, ucałował go i rzekł: «Czyż nie namaścił cię Pan na wodza swego ludu, Izraela? Ty więc będziesz rządził ludem Pana i wybawisz go z ręki jego wrogów dokoła. A oto znak dla ciebie, że Pan cię namaścił na wodza nad swoim dziedzictwem. (...) Ciebie też opanuje duch Pański i będziesz prorokował wraz z nimi, i staniesz się innym człowiekiem” (1 Sm 10,1.6).