Oblubienica

Obraz oblubienicy, która tęskni za swym oblubieńcem oraz pragnie w ścisłym zjednoczeniu węzłami miłości przebywać z nim nieprzerwanie, może stanowić typ Maryi - wniebowziętej Matki Chrystusa. Maryja bowiem ściśle zjednoczona ze swym Synem w miłości została ostatecznie wprowadzona przez Niego jako Króla Wszechświata do nieba jak oblubienica do komnaty swego oblubieńca. Przebywając w niebie, Maryja jest ściśle zjednoczona w miłości razem ze swym Synem. Jak oblubienica w objęciach oblubieńca, tak Maryja zanurzona w Bożej obecności raduje się nieustanną obecnością Boskiego Syna. Źródłem tej radości jest zanurzenie w Bożej miłości. Jak oblubienica swoje szczęście osiągnęła w „domu wina”, czyli w domu napełnionym miłością, tak Maryja raduje się pełnią szczęścia przebywając z Bogiem, który jest miłością - miłością najdoskonalszą - samą Miłością (por. 1 J 4,8).

Zaprezentowana wyżej interpretacja pokazuje wyraźnie, że w oblubienicy z Pieśni nad pieśniami można dostrzec typ Matki Chrystusa. W pierwszej kolejności oblubienica, której piękno, niewinność, czystość, nieskazitelność są nieustannie opiewane przez autora natchnionego, jawi się jako typ niepokalanie poczętej, czyli wolnej od grzechu pierworodnego i jego skutków Maryi. Przedstawiona jako zamknięty ogród czy też zapieczętowane źródło oblubienica stanowi typ Maryi - Dziewiczej Matki Jezusa. Tego rodzaju spojrzenie wzmacnia obraz lilii okalających łono oblubienicy. Typologiczne spojrzenie na oblubienicę pozwala także dostrzec w niej prefigurację wniebowziętej, najdoskonalej zespolonej z Bogiem więzami miłości Matki Boskiego Zbawiciela, który swoją Matkę jako najdoskonalsze ze stworzeń wprowadził do niebieskiego mieszkania, które sam przygotował (por. J 14,2).