Błogosławieństwa krok po kroku

5. „Błogosławieni łagodni, albowiem oni na własność posiądą ziemię"

Kolejny makaryzm jest zaczerpnięty dosłownie z Ps 37,11 (LXX): οι δε πραεις κληρονομήσουσιν την γην. W psalmie tym słowo πραεις zastępuje hebr. anawim, czyli to samo słowo, które znalazło się w pierwszym makaryzmie (w. 3). Z kontekstu Ps 37 wynika, że πραεις to ci, którzy są przeciwieństwem bezboż­nych (37, 10), którzy ufają Panu (37, 3), nie oburzają się z powodu pomyślności innych (37, 7), są pokorni przed Panem i Jemu ufają (37, 7). Charakteryzuje ich cierpliwość, a zwłaszcza zawierzenie Bogu. Tak więc makaryzm z w. 5 odnosił­by się mniej więcej do tej samej grupy ludzi, co błogosławieństwo pierwsze i po­zostaje w pewnym związku i paralelizmie do makaryzmu pierwszego (Dupont, Beatitudes, I, 257).
W NT poza 1 P 3,4 oraz poza omawianym miejscem (5,5) przymiotnik πραύς występuje dwa razy jedynie u Mateusza i za każdym razem odnosi się do Chrystusa. Jezus pojawia się zgodnie z Za 9,9 w Jerozolimie jako król łagodny i pokorny. Chociaż jest królem mesjańskim, wkracza do miasta królewskiego daleki od wyniosłości i pychy: „Oto król twój przychodzi do ciebie, łagodny (πραΰς) siedzący na oślicy..." (Mt 21, 5). Na innym natomiast miejscu (Mt 11, 29) Jezus na­zywa siebie łagodnym (πραΰς) i pokornego serca: „Weźcie Moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny (πραΰς) i pokorny sercem". Jezus aktualnie przychodzący i zarazem eschatologiczny Król w swojej osobie urzeczywistnił ła­godność, stając się w ten sposób wzorem dla wspólnoty. „Łagodność" Jezusa wyraża się w Jego uniżeniu i pokorze.
Tak więc trzecie błogosławieństwo wskazuje zasadniczo na taką samą posta­wę, o której była mowa w błogosławieństwie pierwszym. Jest to postawa zależ­ności względem Boga. Omawiany makaryzm nie jest jednak po prostu dubletem. Nadaje nowy odcień temu, co wyraża błogosławieństwo pierwsze. Człowiek ła­godny to taki, który nie oburza się wobec przeciwności życiowych, który umie zachować cierpliwość (Dupont, Beatitudes, III, 544). Nie stara się wydrzeć Bogu to, czego pragnie (por. Mt 6, 7-8). Człowiek łagodny i cichy przyjmuje czas wy­znaczony przez Boga i sposób wybrany przez Boga. „Łagodność" jest zatem po­stawą najpierw wobec Boga. Ta jednak postawa pokory i zaufania wobec Boga nie byłaby szczera, gdyby nie przekładała się na relacje wobec bliźnich. Człowiek łagodny nie jest słabym w relacjach z bliźnimi, ale przeciwnie, rozporządza wiel­ką mocą ducha. Trzeci makaryzm nie opisuje stanu bezsiły, ale jest wezwaniem do intensywnego działania w celu wypełnienia nowego Chrystusowego prawa. Celem takiego działania jest łagodność, cichość, serdeczna przyjaźń, celem jest usunięcie złości, brutalności i wrogości z relacji międzyludzkich, celem jest dzia­łanie, które w całości i na trwałe charakteryzuje dobroć.
Takiemu aktywnemu działaniu przyobiecane zostaje w paradoksalny sposób to, co na świecie zdobywa się na ogół przemocą oraz politycznymi zabiegami. Zgodnie z słowami makaryzmu, łagodni mają odziedziczyć ziemię. Oczywiście, „ziemia" nie oznacza tu Palestyny (jak w Rdz 15, 7; Pwt 4, 38). Wyrażenie „zie­mia" występuje tutaj w sensie duchowym, nie geograficznym. Podobnie jak kró­lestwo Boże częściowo jest już obecne (4, 17), a w takim razie jest rzeczywisto­ścią duchową, geograficznie nieoznaczoną, tak również „ziemia", którą mają odziedziczyć łagodni, nie oznacza konkretnie powierzchni ziemi. Obiecane dzie­dzictwo jest niczym innym jak uczestnictwem w przyszłym, choć w pewnym stopniu obecnym już królestwie Bożym.