Rzeczy ostateczne człowieka w Pięcioksięgu i u proroków

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że: „Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem oraz są doskonale oczyszczeni, żyją na zawsze z Chrystusem. Są na zawsze podobni do Boga, ponieważ widzą Go „takim jakim jest” (1J 3,2), twarzą w twarz” (KKK 1023). To doskonałe życie w komunii z Bogiem i wszystkimi, którzy są w Bogu teologia nazywa „niebem” – „celem ostatecznym i spełnieniem najgłębszych dążeń człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia” (KKK 1024). Jednocześnie rzeczywistość nieba pozostaje tajemnicą przekraczającą „wszelkie możliwości naszego rozumienia i wyobrażenia” (KKK 1027).

Tematyka „nieba” w teologicznym nauczaniu należy do tajemnic życia wiecznego. Zgodnie z Bożym planem wpisanym w dzieje świata i człowieka „niebo” miało swój początek w doczesności, a kiedy w historii ludzkiej pojawił się grzech i jego zgubne konsekwencje zostało ono jak gdyby zamknięte, jednak na mocy Bożego miłosierdzia ponowne otwarcie niebieskiej rzeczywistości jest owocem odkupienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa, stanowiąc dar i nagrodę zbawionych zjednoczonych z Bogiem i między sobą. Można zatem powiedzieć, że: „Niebo jest jednocześnie stanem ostatecznego zjednoczenia z Bogiem oraz „miejscem” pobytu dusz zbawionych; trudność jednoznacznego rozstrzygnięcia – miejsce czy stan - wynika z faktu, iż niebo stanowi niewyrażalną tajemnicę zupełnie odmiennej rzeczywistości” (H. Szmulewicz, Niebo, w: Encyklopedia Katolicka, tom XIII, Lublin 2009, kol. 1033).