"Okaż mnie i jej miłosierdzie i pozwól razem dożyć starości!" (Tb 8,7)

Na kartach Starego Testamentu zostały odnotowane różne postacie, które modliły się w rozmaitych intencjach. W Księdze Tobiasza autor biblijny opisał bardzo piękną postawę oraz modlitwę młodych małżonków Tobiasza i Sary, którzy po zawarciu małżeństwa przed nocą poślubną polecili siebie i swoje małżeńskie życie Bogu w pokornej modlitwie (zob. Tb 8,5-8).

Trudna sytuacja Sary i jej modlitwa do Boga

Sens i głębokie znaczenie modlitwy młodych małżonków Tobiasza i Sary można dostrzec na tle wcześniej zarysowanych przez autora biblijnego okoliczności, w których oboje się znaleźli – a zwłaszcza, w których znalazła się Sara.

Sara była córką Raguela, który wraz z rodziną osiedlił się w Ekbatanie w Medii (zob. Tb 3,7). Została dotknięta wielkim nieszczęściem, gdyż siedmiu jej mężów, którzy kolejno ją poślubiali, zmarło, zanim rozpoczęli pełne życie małżeńskie. Jak zaznaczył autor biblijny, odpowiedzialnym za śmierć małżonków był zły duch Asmodeusz (gr.: Asmodaíos tó daimónion tó ponērón) (zob. Tb 3,8). Egzegeci różnie tłumaczą etymologię imienia tego demona. Jedni wyprowadzają od hebrajskiego rdzenia czasownikowego šāmaḏ, który w koniugacji hiphil przyjmuje znaczenie: „zniszczyć, wytępić”[1], drudzy od aramejskiego ʼašmodai – „niszczyciel, morderca”[2]. Najbardziej prawdopodobne jest utożsamienie Asmodeusza ze staroperskim aēšma daēva, czyli  „demonem gniewu”[3]. Posiadanie przez niego imienia wskazuje, że miał charakter osobowy, w działaniu jednak okazywał się niezrozumiałą złą siłą. Nie należy utożsamiać go z Szatanem czy też diabłem. Bliższej analogii dostarczają występujące w przekazach ewangelicznych „złe duchy” (daimónia), za którymi wprawdzie stoi Szatan, ale „same w sobie są szkodzącą człowiekowi bezimienną mocą o różnych przejawach”[4].