"Ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę" (Ps 25,1)

Enzo Bianchi, definiując modlitwę w sensie biblijnym, podaje, że „modlitwa biblijna kształtuje się [...] jako relacja «ja – ty», jako dialog, jako słuchanie słowa Bożego i odpowiedź na to słowo na wiele sposobów”[1]. To słuchanie Bożego słowa może dokonywać się poprzez pełną wiary lekturę Pisma Świętego. Czytając Pismo Święte, człowiek bowiem otwiera się na słowo Boga, który „wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś [...] do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,1-2). Przyjmując natomiast określone postawy życiowe, podejmując konkretne działania, wynikające z lektury tekstów biblijnych, człowiek wyraża swoją odpowiedź na słowo Boże. W ten sposób wchodzi w szczególny dialog modlitewny z Bogiem. A zatem oparta na wierze lektura Pisma Świętego wprowadza człowieka w przestrzeń modlitwy.

Szczególnymi tekstami Starego Testamentu, które posiadają charakter modlitewnego dialogu człowieka z Bogiem są psalmy. Ich formy oraz merytoryczna zawartość są wyrazem wielkiego, pełnego wiary i zaufania otwarcia się człowieka na Boga. Jak wynika z praktyki dawnych Izraelitów oraz współczesnych Żydów, a także chrześcijan psalmy są nie tylko świadectwem modlitewnych postaw ludzi odległych czasowo epok, ale wciąż żywą skarbnicą tekstów modlitewnych, po które nadal sięgają kolejne pokolenia. Przykładem tego może być liturgia Kościoła, czyli Liturgia Godzin (zwana potocznie Brewiarzem), która w przeważającej mierze składa się z Psalmów, oraz Liturgia Słowa, występująca w ramach Mszy św. czy też w formie odrębnego nabożeństwa, w której zazwyczaj obecny jest przynajmniej jeden psalm. Dlatego też w Konstytucji o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium ojcowie soborowi bardzo mocno zachęcają, aby głębiej zapoznać się z modlitwą Psałterza: „Ponieważ brewiarz, jako publiczna modlitwa Kościoła, jest źródłem pobożności i zasileniem modlitwy osobistej, najusilniej zachęca się w Panu kapłanów oraz innych uczestniczących w oficjum, aby przy jego odmawianiu myśli odpowiadały słowom. Dla lepszego osiągnięcia tego celu niech się starają o głębsze poznanie liturgii i Pisma Świętego, a zwłaszcza psalmów” (nr 90).

Z racji powszechnego posługiwania się psalmami jako tekstami modlitewnymi Księgę Psalmów, czyli Psałterz można nazwać mianem starotestamentalnego modlitewnika.