Ja jestem Chlebem Żywym

Jezus mówi o daniu swojego ciała (J 6,51). Wielu komentatorów w słowie dać widzi transpozycję słów z ostatniej wieczerzy i odnoszą je bezpośrednio do Eucharystii. Zwrot dla życia świata jest wyrażeniem, które implikuje aluzję do zbawczej śmierci Jezusa. Zatem ciało Jezusa w J 6,51 pierwszorzędnie ma znaczenie ofiarnicze jako ofiara miłości. Do tego znaczenia dochodzi nawiązanie do Eucharystii, gdyż w tradycji chrześcijańskiej znaczenie ofiarnicze ciała Chrystusa i znaczenie eucharystyczne ściśle były ze sobą łączone. Eucharystię widziano w ścisłej zależności od Kalwarii[17]. Życie Jezusa jest darem dla świata. Celem oddania życia przez Niego jest korzyść całej ludzkości, jest to dar zbawienia dla świata.

Żydzi dyskutują między sobą, jak Jezus może dać swoje ciało do spożycia. Obraz sporu między słuchaczami Jezusa stanowi nawiązanie do kłótni ludu przymierza na pustyni z Mojżeszem (Wj 17,2; Lb 20,3) lub z Bogiem (Lb 20, 13).

W odpowiedzi Jezus podejmuje pojęcie ciała (sarks), ale zamiast czasownika jeść (gr. fagein) w wypowiedzi słuchaczy, wprowadza czasownik spożywać (gr. trogein), który kieruje uwagę na wspólnotę eucharystyczną, gdyż czasownik ten wskazuje na spożywanie pokarmu we wspólnocie. Spożywający ma życie wieczne i zapewnione zmartwychwstanie.

Niezrozumienie, albo raczej odrzucenie uczestnictwa w ciele i krwi Chrystusa przez słuchaczy oznacza odrzucenie udziału w ofierze krzyża poprzez Eucharystię (J 6,52). Wypowiedź Jezusa objawia, że chleb życia urzeczywistnia się w konkretnym Jego człowieczeństwie, oznaczonym wyrażeniem ciało i krew, które jest prawdziwym pokarmem i prawdziwym napojem do przyjęcia w wierze.

Ostatnie wersety mowy eucharystycznej (J 6,53-58) stanowią podsumowanie dialogu Jezusa z tłumem. Tekst wskazuje na krzyż jako tajemnicę zbawienia oraz na sakrament ciała i krwi jako źródła życia dla świata.