Tajemnica ojcostwa Boga

W jaki zatem sposób opowiada o Bogu Stwórcy pierwsze biblijne opowiadanie o stworzeniu?

Pierwsze opowiadanie o stworzeniu, które jednocześnie rozpoczyna całą Biblię stanowi wyznanie wiary w Boga jako Stwórcę nieba i ziemi: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” (Rdz 1,1). Pochodzący ze środowiska kapłańskiego poemat o stwórczym dziele Boga (Rdz 1,1-2,4a) został zbudowany w oparciu o cyklicznie powtarzający się schemat strukturalny: wstęp, zasadnicza część opowiadania oraz jego konkluzja. Tę zwartą i harmonijną budowę cechuje paralelizm stwarzanych dzieł oraz opisujących je formuł, a także symbolika numeryczna, gdyż sam opis stworzenia został wpisany w siedmiodniowy porządek tygodnia. Sama struktura literacka każdego ze stwórczych dni również została zbudowana z siedmiu elementów, co służy podkreśleniu harmonii i piękna Bożego dzieła. Sześć dni stworzenia opowiadających o stwórczej aktywności Boga wyraźnie dzieli się na dwie równe części, z których pierwsza przedstawia rozdzielanie przestrzeni wszechświata (światłość i ciemność, wody powyżej i poniżej sklepienia, „sucha powierzchnia” i „zbiorowisko wody – morze”), natomiast druga mówi o wypełnianiu tych wydzielonych obszarów odpowiednimi stworzeniami. Uroczyste wyznanie wiary, którym zaczyna się Pismo Święte stwierdza fundamentalną prawdę, że Bóg stworzył wszechświat, a więc wszystko, co istnieje jest zależne od Stwórcy (Rdz 1,1). Boże działanie w wersecie otwierającym Biblię zostało opisane czasownikiem „stwarzać” (hebr. bārā’), które Biblia hebrajska odnosi tylko do Boga, a więc podmiotem tego aktu może być tylko jeden jedyny Stwórca. Już żydowscy uczeni wyjaśniali, że słowo bārā’ oznacza stworzenie „czegoś” z „niczego”. Późniejsze teksty greckie Starego Testamentu odwołując się do początków wszechświata i człowieka mówią wprost o stworzeniu z niczego (2Mch 7,28; Mdr 13,1-5), co chrześcijańska teologia zdefiniowała za pomocą łacińskiej formuły: „creatio ex nihilo”. W tym pierwszym zdaniu Biblii Bóg został ukazany jako Stwórca, który nie potrzebuje niczego, by powołać do istnienia wszystko. Wszechświat został stworzony dzięki wszechmocnemu słowu Boga. Warto w tym miejscu nadmienić, że w pierwszym opowiadaniu o stworzeniu sformułowanie: „i rzekł Bóg” (hebr. wajjō’mer ʼelōhîm) pojawia się dziesięciokrotnie (Rdz 1, 3.6.9.11.14.20.24.26.28.29), w czym można widzieć symbol doskonałości Bożego dzieła. W ten sposób uwyraźniono różnicę między pozabiblijnymi opowiadaniami o stworzeniu (kosmogonie), opowiadającymi o początkach świata i ludzkości w kontekście walk, jakie pogańskie bóstwa musiały toczyć między sobą lub siłami natury, by mogło zaistnieć jakieś dzieło (mezopotamskie eposy: „Gilgamesz”, „Enuma elisz”, „Atrachasis”), a wiarą w jedynego Boga Stwórcy wszystkiego, który nie musi z nikim walczyć o realizację swoich stwórczych planów, powołując do istnienia swym wszechmocnym słowem doskonałe i pełne harmonii dzieło stworzenia.