Tajemnica ojcostwa Boga

W czym najpełniej wyraża się ta miłująca wszechmoc Boga Ojca?

Najdoskonalszym dziełem Boga jest powołanie do istnienia człowieka, ze względu na którego została stworzona cała reszta. Pierwszy poemat o stworzeniu opowiada następująco o tym podniosłym akcie: „Po czym rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Potem Bóg im pobłogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi” (Rdz 1,26-28). Człowiek, jako istota dwupłciowa, został obdarzony przez Boga zarówno darem prokreacji, jak i zdolnością tworzenia kultury, poprzez którą w odpowiedzialny sposób ma opiekować się stworzonym światem. Autor Psalmu 8, uważanego przez egzegetów za poetycki komentarz do pierwszego opowiadania o stworzeniu (Rdz 1,1-2,4a), wyśpiewuje wielkość Boga objawiającą się w godności człowieka, stworzonego na „obraz” (hebr. ṣelem) i „podobieństwo” (hebr. kidmûtēnû) Boga (hebr. ʼělōhîm) (Rdz 1,26), ukoronowanego przez Niego „chwałą i czcią” (hebr. kābôd w^ehādār) (Ps 8,6), którego Stwórca „uczynił niewiele mniejszym od Boga” (Biblia Poznańska Ps 8,6). Można zatem powiedzieć, że w powołaniu do istnienia człowieka, w którym odbija się w pewien sposób piękno, blask i harmonia samego Boga najpełniej wyraża się miłość w stwórczym działaniu wszechmogącego Ojca. Dalej psalmista kontemplując Boże stworzenie pełen zdumienia pyta: „Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz i czym śmiertelnik, że troszczysz się o niego?” (Ps 8,5). Bóg objawiając siebie w pięknie stworzonego świata mówi do człowieka, jak do syna, który Mu odpowiada, pytając o źródło swej godności (Ps 8,5). Człowiek to uprzywilejowane miejsce wśród stworzenia człowiek zawdzięcza samemu Bogu, który ustanowił go królem i panem wszystkiego, co zostało stworzone. Stwórca, który „myśli” (hebr. zākar) o swym najdoskonalszym stworzeniu, jakim jest człowiek, a także „troszczy się” (hebr. pāqad) o niego, powierza mu zadanie panowania nad światem (Ps 8,7-9), będące „w swej istocie służbą, pełną szacunku dla stworzenia” (Biblia Paulińska). Stąd też judaistyczna tradycja, mówiąc o godności bytu ludzkiego, który swe istnienie i wszystko, co posiada zawdzięcza swemu Stwórcy, wskazuje, że człowiek od najmłodszych lat, gdy tylko zaczyna mówić, pragnie rozmawiać ze swoim Ojcem niebieskim, wzywając Jego imienia.