Apostołowie i Niewierny Tomasz (J 20,19-29)

Niewątpliwie „umiłowany uczeń” jest ideałem ucznia Chrystusa, który dzięki głębi widzenia oświeconego wiarą, potrafi w zewnętrznych znakach dostrzegać działanie samego Boga. Cennym jest także niezwykły szacunek, którym ów uczeń otaczał Piotra. W tym duchu bowiem wydaje się należy patrzeć na oczekiwanie, aż Piotr przybędzie do grobu.

O ile jednak można uznać, iż „ów uczeń” uwierzył, to zasadnym – mając w pamięci przytoczone na początku tego fragmentu fragmenty przekazu św. Łukasza – będzie uznanie, iż Piotr nie uwierzył[7]. Piotr zdaje się w oparciu o znaki nie dochodzić do wiary w Jezusa żyjącego. Widzi pusty grób, widzi płótna, chustę – to jednak nie prowadzi go do wiary[8]. Św. Łukasz wyraźnie to wskazuje pisząc, iż Piotr wrócił do siebie dziwiąc się temu. Niewątpliwie przekaz Czwartej Ewangelii podkreśla znaczenie apostoła Piotra. Ukazuje go jednak jako człowieka, który jest bliski wszystkim ludziom. Piotr również – choć zobaczył – niekoniecznie uwierzył. Być może miał wątpliwości. Na każdego bowiem człowieka przychodzi czas wątpliwości. Drugi uczeń inaczej spojrzał na pusty grób. Trudno uznać czy uwierzył – a raczej w co uwierzył. Również i Piotr – zobaczył pusty grób – i trudno stwierdzić, czy uwierzył czy też nie. Jest jednak niewątpliwym świadkiem pustego grobu. Jest pierwszym, który ujrzał, iż grób Jezusa jest pusty. Pozostały w nim jedynie płótna i chusta złożona osobno.

„Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pism” (J 20,9). Być może autor Czwartej Ewangelii pragnął podkreślić wielką wiarę „umiłowanego ucznia” – choć nie rozumiał pism, to jednak potrafił uwierzyć. A być może św. Jan pragnie podkreślić znaczenie pism w drodze do poznawania tajemnicy Chrystusa[9].

Wydaje się, że ani jednak pusty grób, ani znajomość Pism nie legły u podstaw wiary w zmartwychwstanie. Decydującym czynnikiem było ukazanie się Chrystusa. Musiało nastąpić spotkanie z samym Mistrzem. Ze Zmartwychwstałym.