Apostołowie i Niewierny Tomasz (J 20,19-29)

Weźmijcie Ducha Świętego

Jezus jednak powtórnie mówi do uczniów: „Pokój wam” (J 20,21). On jest prawdziwym dawcą pokoju. Radość i pokój, radosny pokój i spokojna radość są charakterystyczne dla obecności Pana, który upodabnia nas do siebie. Po tych słowach posyła ich: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was wysyłam” (J 20,21). Jezus daje zatem uczniom uczestnictwo w życiu, które otrzymał od Ojca. Zatem Dzieło Chrystusa będzie się dokonywać w jeszcze większych dziełach Jego uczniów (J 14,12). Mają oni być świadkami miłości Jego Ojca, który jest też naszym Ojcem.

Według Ewangelii św. Mateusza Zmartwychwstały Pan posyła uczniów, aby nauczali i chrzcili (Mt 28,16-20). Św. Łukasz podkreśla, by uczniowie dawali świadectwo (Łk 24,50-53). W Czwartej Ewangelii Jezus ukazany jest jako zwycięzca śmierci i grzechu. Wysyła uczniów, którzy mają Jego władzę nad grzechem. Uczniowie mają kontynuować misję Jezusa Chrystusa, a to wymaga, by Pan był obecny w czasie jej trwania, tak jak Ojciec był obecny podczas misji Syna. Możliwe to będzie dzięki Duchowi Świętemu. Jak Jezus miał objawiać Ojca, który Go posłał, tak uczniowie mają głosić światu Jezusa zmartwychwstałego, który ich posłał.

Wtedy „tchnął na nich i powiedział weźmijcie Ducha Świętego” (J 20,22). Czynność tchnienia komentatorzy wyjaśniają przypominając tchnienia Boga, przez które dał On życie pierwszemu człowiekowi. Jest to tchnienie, które Bóg tchnął w dawnego Adama (Rdz 2,7)[11], a które nowy Adam przekazuje nam z krzyża sprawiając, że z Jego boku wypłynęła krew i woda (J 19,40). Po raz drugi w Starym Testamencie jest mowa o tchnieniu, gdy Pan ożywia wyschłe kości (Ez 37,9).

Znamienne jest, iż Jezus prosi, by przyjąć Ducha Świętego. Prosi, by przyjąć Jego dar. Dar, który czyni człowieka tym kim jesteśmy: Jego braćmi i synami Boga Ojca. Boga Jego i naszego.

Przez swego Ducha uwielbiony Jezus jest obecny w uczniach. Są oni wspólnotą, w której przez Ducha Świętego żyje chwalebny Jezus[12]. Wewnętrzne zjednoczenie z Duchem sprawiało (osoba Jezusa) i sprawi (uczniowie), że słowa posłanego wzbudzają wiarę, która daje życie wieczne. Uczniowie, odrodzeni i napełnieni tym samym Duchem, zostają uzdolnieni do przekazywania słów, które prowadzą ludzi do życia wiecznego (J 20,31), gdyż ich słowa są także Duchem i życiem (J 6,63).

Tchnął w nich Ducha Świętego. Duch, który daje nam nowe życie. Życie Boga staje się naszym życiem. To nowy Duch, który zabiera nam serce kamienne i daje serce z ciała, zdolne żyć według słowa Bożego i „zamieszkiwać” ziemię (Ez 36,24nn). Duch, który ożywia wyschłe kości (Ez 37,9nn) i daje nam poznać Pana: „Poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę” (Ez 37,13).