Publiczna działalność Jezusa

Wcześniejszym wydarzeniem, którego nie sposób jest pominąć jest przekaz Łukasza i Mateusza – błogosławieństwa. Tak w Ewangelii św. Mateusza, jak i w trzeciej Ewangelii – Ewangelii wg św. Łukasza, można znaleźć niejako osobny zbiór nauk Mistrza z Nazaretu, który stanowi program Jego mesjańskiego orędzia (por. Mt 5,1-7,29; Łk 6,17-49).

Według Mateusza, wydarzenia te rozegrały się na górze (Mt 5,1), chociaż Łukasz napisze, iż Jezus zeszedł w dół i zatrzymał się na równinie (Łk 6,17). Stąd też i tradycja dwóch nazw: Mateuszowej perykopy: Kazanie na górze, i Łukaszowej: Mowa na równinie. Tradycja chrześcijańska, począwszy od V wieku lokalizuje te wydarzenia w okolicach biblijnego miasteczka Kafarnaum, położonego na północno-zachodnim brzegu jeziora Genezaret, niedaleko dzisiejszej miejscowości Tabgha[6].

W deklaracjach zawartych w orędziu błogosławieństw Jezus poucza zgromadzone tłumy, na czym polega szczęście człowieka i jak należy postępować, aby je osiągnąć. Wydaje się również, iż zestawiając błogosławieństwa Mateusza i Łukasza, można odpowiedzieć na pytanie: Kiedy wierni uczniowie w pełni staną się błogosławionymi – szczęśliwymi? Od wieków tak w katechezie, jak i w liturgii przywiązywano dużą wagę do interpretacji i wykładu błogosławieństw. Dzieje się tak, gdyż są one odpowiedzią na pytanie: Co to znaczy być prawdziwym uczniem Chrystusa?

Słowa Mistrza z Nazaretu były niezwykle żywe we wspólnocie pierwotnego Kościoła. Jako pierwsze mogły one zostać spisane w niezachowanej do naszych czasów Ewangelii Galilejskiej[7]. Wydaje się, iż najwierniej słowa Chrystusa przekazuje autor trzeciej Ewangelii, nazywanej często Ewangelią podróży Jezusa Chrystusa. Tak też wydaje się być z błogosławieństwami.