Męka i śmierć Jezusa

Całe życie Jezusa to nieustanna droga ku wydarzeniom, które dokonały się w Jerozolimie. Jezus powie: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat” (J 18,37). Celem narodzenia mistrza z Nazaretu, celem działalności – głoszenia Dobrej Nowiny, celem wszystkiego czego dokonał w czasie swojego ziemskiego życia, zwieńczeniem tego wszystkiego było to co dokonało się w Jerozolimie. Zatem dzisiejsze spotkanie, które zbliża nas do okresu Wielkiego Postu, chcemy poświęcić wydarzeniom pasyjnym – męce i śmierci Jezusa. Wydarzenia te rozpoczyna Pascha, którą Jezus spożył ze swoimi uczniami.

Ostatnia Wieczerza którą Jezus spożył ze swoimi uczniami była prawdziwą ucztą paschalną. Jezus jednak nadał jej nowe znaczenie. Relacje z Ostatniej Wieczerzy, podczas której Chrystus ustanowił Eucharystię, przekazują ewangelie synoptyczne oraz św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian[1]. Synoptycy umieścili opis Ostatniej Wieczerzy w kontekście historii męki Jezusa. Paweł natomiast pomija opis uczty pożegnalnej Chrystusa z uczniami ograniczając się jedynie do przekazu ustanowienia Eucharystii. Warto jednak pamiętać, iż przekaz Apostoła Pawła jest najstarszym – Pierwszy List do Koryntian powstał bowiem około 54 roku[2]. Szczególnym przekazem o ustanowieniu Eucharystii jest opis św. Łukasza (ucznia Apostoła Pawła), który kreśląc opis Ostatniej Wieczerzy wyraźnie pokazuje, iż jest to nowa Pascha. Łukasz bowiem przytacza słowa o tym, że Jezus gorąco pragnął spożyć Paschę z uczniami, po czym pisze: „Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie rzekł: «Weźcie go i podzielcie między siebie; albowiem powiadam wam: odtąd nie będę (już) pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże»” (Łk 22,17-18).

Przekaz wydarzeń Ostatniej Wieczerzy zachował się w dwóch wersjach – jerozolimskiej (palestyńskiej) oraz antiocheńskiej. Do szkoły antiocheńskiej należą teksty Łukasza i Pawła, do palestyńskiej zaś Marka i Mateusza. Przekazy te różnią się od siebie nieznacznie. Istota jednak obu przekazów jest taka sama. W obydwóch tradycjach wspólne są następujące wyrażenia: „Wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im, i powiedział”; „To jest Ciało moje”; „i powiedział”; „To jest moja Krew Przymierza, za wielu”.