Przypowieść o talentach (Mt 25,14-30)

Kto ma, będzie mu dodane

Kończąca przypowieść sentencja mądrościowa: „Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma” (Mt 25,29; por. Łk 19,26; Mk 4,25; Mt 13,12; Łk 8,18) może budzić zdziwienie. Dlaczego dodatkową minę otrzymuje ten, który już i tak miał ich dziesięć? Czy sentencja ta oznacza, że bogaci stają się coraz bogatsi, podczas gdy ubodzy – coraz bardziej ubogimi, i stan taki jest dobry – trzeba z nim się pogodzić?

Wydaje się, iż znaczenie tej sentencji jest inne. Nagradzający i karzący pan stwierdza, iż tylko ten, kto sprawdził się w małych rzeczach, może liczyć na to, że zostaną mu powierzone wielkie. Trzeci sługa został pozbawiony talentu nie dlatego, że miał mało, ale dlatego, że nie pomnożył powierzonych mu dóbr. Kiedy człowiek korzysta z darów Bożych, przynosząc owoce, Bóg jeszcze bardziej je pomnaża. Kiedy zaś dary Boże pozostają bezowocne, ustają całkowicie.