Drogą Marka

Co mi Jezus daje? Kim jest On sam? Czym głoszone przezeń królestwo?

Wyzwolić z paraliżu faryzeizmu (2,13- 3,6)

Konfrontacja z religijnością faryzejską

(2, 13-17) Potem wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał.  A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim.

Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?» Jezus usłyszał to i rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

• Jezus jest tym, który nie odrzuca grzeszników. Jest tym, który chce ich uleczyć. Królestwo Boże też jest dla nich.
   
• .....................

(2,18-22) Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?» Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.

Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze [część] ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino [należy wlewać] do nowych bukłaków».

• Jezus jest tym, który w kwestii religijności przynosi zupełnie nowy styl, nie przystający do religijności uchodzących za najpobożniejszych w judaizmie faryzeuszów. Trochę wcześniej powołał na ucznia celnika i jadał w towarzystwie grzeszników. Za chwilę wystąpi przeciwko takiemu spojrzeniu na prawo, które widzi tylko sztywne zasady, a nie uwzględnia sytuacji człowieka.
   
• ..............................

(2,23-27) Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».

• Jezus jest tym, który autorytatywnie interpretuje Boże prawo. Wchodzi w kompetencje Boga. Ale znaki które czyni pokazują, że ma na to Boże błogosławieństwo.
   
• Jezus każe odrzucić taką interpretację Bożego prawa, która przepis mający służyć dobru człowieka zamienia w zasadę mocno utrudniającą mu życie. W tym wypadku przywilej i łaskę należnego pracującemu człowiekowi szabatowego odpoczynku zamienia  w narażający go na poważne szkody przykry obowiązek.
   
• ..............................

(3,1-6) Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Stań tu na środku!». A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?» Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!». Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

• Jezus, jak w poprzedniej scenie jest tym, który autorytatywnie interpretuje Boże prawo, a Bóg potwierdza Jego kompetencje w tym względzie pozwoleniem, by człowieka chorego uzdrowił.
   
• Jezus ponownie, jak w poprzedniej scenie, stawia dobro człowieka – w tym wypadku chorego – ponad literalne zachowanie przepisu prawa.
   
• Jezus nie boi się konfrontacji z religijnością wypaczającą sens Bożego prawa. Nawet gdy naraża się w ten sposób tym, którzy uważali, że wiedzą lepiej. Znamienne, że sprzeciw wobec Niego łączy mających zupełnie inne religijne poglądy faryzeuszy i zwolenników Heroda. Przy wspólnym wrogu ideały okazują się mniej ważne.
   
• ................................