KAMIENOWANIE

Rodzaj kary śmierci. Większość przestępstw karanych kamienowaniem była przestępstwami skierowanymi przeciwko suwerenności Boga. Należały do nich: bluźnierstwo (Kpł 24,15-16; por. 1 Krl21,13; Dz 7,11. 58), oskarżenie o oddawanie czci innym bogom (Pwt 13,6-10), kult innych bogów (Pwt 17,2-7), kult Molocha przez składanie mu ofiar z dzieci (Kpł 20,2-5), wywoływanie duchów i wróżby (Kpł 20,27), pogwałcenie szabatu (Lb 15,32-36), pogwałcenie tabu przedmiotów poświęconych (Joz 7,25). Ukamienowanie było przewidziane także w przypadku cudzołóstwa (Pwt 22,21; 24; por. J 8,3-7), synowskiego nieposłuszeństwa (Pwt 21,18-21) oraz pobodzenie przez wołu mężczyzny lub kobiety tak, że ponieśli śmierć (Wj 21,28-29).

Opis procedury kamienowania zasądzonego zgodnie z prawem można odtworzyć na podstawie różnych wzmianek. Najczęściej kamienowano za miastem (Kpł 24,14; Lb 15,35; Pwt 17,5; 22,24; 1 Krl 21,13; ale por. Pwt 22,21). Przestępcy prawdopodobnie pozbawiono szat (Ez 16,39). Najpierw rzucali kamienie świadkowie, a następnie cała społeczność (Pwt 13,10; 17,7; por.J 8,7).W 1 Krl 12,18 i w 2 Krn 24,21 znajdują się wzmianki o wymierzeniu kary śmierci przez ukamienowanie bez sądu.

Zwyczaj kamienowania trwał aż do czasu NT, czego świadectwem jest ukamienowanie Szczepana (Dz 14,19; por. J 8,5.7). Śmierć Jezusa przez ukrzyżowanie, a nie ukamienowanie, wskazuje, że była to kara wymierzona nie przez Żydów, lecz Rzymian.
(za: EB)