KUSZENIE JEZUSA

potwierdza rzeczywiste człowieczeństwo Jezusa. Bycie Bogiem nie przekreślało w żaden sposób Jego bycia człowiekiem. Wiedział o tym kusiciel i zaatakował to, co ludzkie w Nim. Ewangelia według św. Marka opisuje ten atak ogólnie, natomiast inni Ewangeliści przytaczają trzy odpowiedzi Jezusa.

W wersji Mateuszowej (Mt 4,1-11) odpowiedzi te podkreślają związek czterdziestodniowego postu Jezusa z doświadczeniem narodu na pustyni. Pierwsza, odnosząc się do życia zależnego nie tylko od chleba, przypomina prawdę o Bogu dopuszczającym doświadczenie głodu, aby pokazać, że troszczy się o życie przebywających na pustyni w całej pełni. Druga odpowiedź przypomina, że to bezgraniczne zaufanie Bożej Opatrzności nie usprawiedliwia w żaden sposób wystawiania Boga na próbę. Końcowy rozkaz odejścia jest uzasadniony królewską pozycją Boga, a jego natychmiastowe wykonanie przez diabła wynika z posiadania tej godności przez kuszonego.

Zwycięstwo nad szatanem ukazuje, że moc, godność i władza nie są przedmiotem dążeń i pragnień Jezusa. Te atrybuty przynależą do Jezusa dzięki doskonałej jedności z Bogiem oraz dzięki poddaniu Bogu tego, co najbardziej należy do człowieka, czyli jego wolnej woli.
(za: Gość Niedzielny Nr 10/2003)