KONTROWERSJE

to ewangeliczny gatunek relacji o publicznej działalności Jezusa. Ich przedmiotem są Jego cuda, interpretacja Prawa, zachowanie uczniów, a zwłaszcza wypowiedzi wskazujące na nadzwyczajną tożsamość lub władzę Jezusa.

Bliskość celników i grzeszników do Niego jest częstym powodem szemrania faryzeuszów i uczonych w Piśmie. Kontestujący przypisują Jezusowi inicjatywę w relacji z grzesznikami: ”przyjmuje i jada z nimi” (Łk 15,3, por. Mk 2,16). Przedmiotem krytyki nie są osoby zbliżające się do Jezusa, lecz wyłącznie On sam. Z kontrowersji ponadto wynika, że krytykujący nie uważają się za grzeszników. Ich zarzut ma tło społeczne: należy zachować dystans do grzeszników, nie zapraszając ich ani nie uczestnicząc z nimi we wspólnych posiłkach. Motywacja krytyki nie jest jednak tylko społeczna, lecz zarzut znajduje uzasadnienie w zakazach i nakazach Świętych Pism: z ludźmi nieprawymi nie należy łączyć się w procesach (Wj 23,1), a towarzystwa występnych powinno się unikać (Ps 1,1; 26,5; Prz 4,14).

Faryzeusze i uczeni w Piśmie występują w obronie Prawa, lecz kontrowersje angażują czytelnika i słuchacza Ewangelii. W kwestii relacji z grzesznikami i celnikami faryzeusze wysuwają zarzuty ogólnie, a nie kierują ich do Jezusa. Nie chodzi bowiem o sprawienie krytykowanemu jakiejś trudności odnośnie do interpretacji Prawa ani o sprowokowanie odpowiedzi służącej za podstawę oskarżenia Go przed władzami lub mogącej być przyczyną utraty autorytetu wśród ludu. Krytykujący nie zamierzają przeszkodzić Jezusowi ani nie mają na celu zmiany Jego postępowania lub nauczania. Ich oskarżenia powtarzają się przy podobnych okazjach, aby wzbudzić w czytelniku i słuchaczu Ewangelii pytanie o sens bliskości Jezusa do grzeszników oraz o znaczenie Jego postawy dla osobistego życia każdego chrześcijanina.
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 37/2004)