KĄKOL

Słowa „kąkol” użył już ks. Jakub Wujek w przekładzie przypowieści Jezusa (Mt 13,24nn). Niektórzy tłumacze używają w tym miejscu ogólnego określenia „chwast”.

Roślina ta, spotykana na Bliskim Wschodzie, u nas nie rośnie - nie ma więc ani polskiej nazwy, ani my nie mamy skojarzeń z nią. Nazwa „kąkol” jest więc nazwą zastępczą.

Ów chwast rośnie zwykle wśród zbóż - jak nasze tego typu chwasty. Ziarna kąkolu są gorzkie, dla człowieka po spożyciu szkodliwe, a nawet oszałamiające. Wyrastający wśród zboża kąkol, zwłaszcza gdy jest jeszcze niewielki, łudząco przypomina źdźbła zboża, szczególnie pszenicy. Był więc już w czasach biblijnych traktowany jako roślina szkodliwa.

Nazwa bywała używana jako określenie jakiejkolwiek rośliny szkodliwej czy trującej. W metaforach oznaczała rezultaty zawinionej bezczynności człowieka bądź kary Bożej jako następstwa grzechów. Jedynym pożytkiem z tego chwastu (innych zresztą też) była możliwość użycia go jako materiału palnego, zważywszy na to, że drewna w Palestynie zawsze było zbyt mało.

Dopełnieniem metaforycznego znaczenia nazwy tego chwastu jest słowo „ciernie” jako określenie rośliny nieprzyjaznej i zawadzającej.

Otwórz: Mt 13,24-30; Prz 24,30-34; IZ 5,6.

Autor: ks. Tomasz Horak