OBLUBIENICA

w starotestamentalnych tekstach przedstawiających historię zbawienia jest obrazem ludu Izraela. Przymierze z Bogiem ukazane jest jako relacja narzeczeństwa lub małżeństwa. Historia interpretacji hymnów Pieśni nad Pieśniami, które opiewają miłość między dwojgiem młodych ludzi, stanowi najpiękniejszy przykład przeniesienia doświadczenia miłości dwojga ludzi na obraz miłości Boga do Jego ludu.

W tekstach prorockich dziewica i oblubienica to symbole ludu połączonego w przymierzu z Bogiem (Jr 2,2; 31,3-4; Ez 16,8-14). Te same teksty znają też mroczną stronę takiej relacji. Obrazem społeczności niewiernej przymierzu jest małżonka zdradzająca swego męża i nierządnica powracająca do grzechu (Jr 2,20; 3,6-10; Ez 16,15-52; Oz 2,4-15). Dopatrywano się podobieństw z mitami kananejskimi: bóg-oblubieniec zapładniając ziemię, staje się jej Baalem, czyli panem i małżonkiem.

Analogie z religiami starożytnymi są jednak niepełne. Różnica dotyczy samej istoty związku. W religii Izraela obraz jego relacji z Bogiem jako małżeństwa nie jest wpisany w cykliczność natury. Związek ten rozwija się linearnie w historii ludu. Oblubienicą Boga nie jest ziemia poddana cyklowi pór roku z okresami płodności. Jego oblubienicą jest lud zamieszkujący tę ziemię. Nieustannie doświadcza ona w swoich dziejach miłości Bożej.

W tekstach napisanych po niewoli babilońskiej córa Syjonu jest uosobieniem Izraela, a zwłaszcza jego części ocalonej przez Boga z katastrofy narodowej. Tą częścią wybawioną z niewoli babilońskiej jest Reszta sprawiedliwych (Ezd 9,8-15; Ne 1,2; Za 8,11). W Nowym Testamencie metafora Bożej oblubienicy występuje jako personifikacja Kościoła: „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, (...) aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” (Ef 5,25-27).
(za: Gość Niedzielny Nr 3/2004)