Księga Kapłańska

Część druga Księgi (8,1-10,20) odnosi się do ustanowienia ka­płaństwa Starego Testamentu. Ta część najbardziej odpowiada treścio­wo tytułowi Księgi. Mamy tu opis przygotowań i samego wyświęce­nia Aarona i jego synów na kapłanów. Następnie opisany jest począ­tek posługi Aarona, a także przestępstwo dwu jego synów: Nadaba i Abihu, o którym już poprzednio mówiliśmy. Wspomniane są także dodatkowe przepisy.
Opis ustanowienia kapłaństwa nawiązuje do ostatnich rozdziałów Księgi Wyjścia i po nich prawdopodobnie powinien się znajdować. Osta­teczna redakcja przesunęła go na inne miejsce w Księdze Kapłańskiej.
Kapłan ze względu na swoją bliskość w stosunku do Boga szcze­gólnie powinien przestrzegać przepisów. Do świętego Jahwe trzeba zbliżać się bez uchybień Jego nakazom. Dlatego synowie Aarona Nadab i Abihu, którzy wzięli do kadzielnic inny ogień, nie pochodzący z oł­tarza, zostali ukarani przez ogień, który ich pochłonął. Panowało prze­konanie, że ogień na ołtarzu pochodzi z nieba. Inny ogień nie był god­ny Boga, jego użycie uwłaczało Bożej godności.
Po śmierci kapłanów niedbałych o należne uszanowanie rzeczy świętych Aaron i jego pozostali synowie, Eleazar i Itamara, nie mogli wyrażać swej żałoby na zewnątrz. To też wynikało ze sprawowanej funkcji.
Z zakazem picia przez kapłanów wina w czasie służby liturgicznej Księga wiąże następujące pouczenie: To jest ustawa wieczysta dla wszyst­kich waszych pokoleń, abyście rozróżniali między tym, co święte, a tym, co nieświęte, między tym, co nieczyste, a tym, co czyste, abyście nauczali synów Izraela wszystkich ustaw, które Jahwe wam ogłosił (10,8-10).
Z tej części Księgi także wiele można się nauczyć. Jej słowa sta­wiają problemy do rachunku sumienia nie tylko dla tych, którzy w Ko­ściele otrzymują kapłaństwo urzędowe, ale także dla tych, którzy uczestniczą przez chrzest w powszechnym kapłaństwie Chrystusa. Wyświęceni kapłani jednak szczególnie powinni się uczyć zbliżać do Boga bez jakichkolwiek uchybień. Przed Bogiem nie można stawać nieodpowiedzialnie.

Trzecia część Księgi (11,1 — 15,33) dotyczy prawa czystości. Chcąc zrozumieć sens tego prawa, trzeba najpierw zauważyć, że chodzi tu nie o czystość moralną, ale o czystość rytualną. Człowiek, który za­ciągał nieczystość rytualną, nie był zdolny do udziału w kulcie, a tym bardziej do sprawowania funkcji kultycznych.
Nieczystość rytualna nie była grzechem, przeciwnie, mogła się łą­czyć z wykonaniem dobrego uczynku. Tobiasz, który grzebał zabi­tych, był nieczysty z powodu dotykania martwych ciał, ale jego po­święcenie jest pochwalone i wynagrodzone. Kobieta, która urodziła dziecko, była szczęśliwa i obdarowana przez Boga, a j jednak przez określony czas była nieczystą. Nieczystość ta miała głęboki sens religijny i społeczny, którym zajmiemy się po zapoznaniu z przepisami prawa czystości.
Księga Kapłańska omawia najpierw sprawę czystych i nieczystych zwierząt. Zwierzęta czyste mogły być spożywane, a także składane na ofiarę. Ze zwierząt lądowych czystymi były czworonożne przeżuwa­jące o rozdzielonych kopytach. Oczywiście ta klasyfikacja była opar­ta na kryteriach wyglądu zewnętrznego i tak zając zaliczony został do przeżuwających, bo rusza wargami, ale był nieczysty z powodu nierozdzielonego kopyta. Ze zwierząt wodnych czystymi były te, które mają płetwy i łuski.