Koniec świata

Temat wypełnienia życia chrześcijańskiego, polegającego na współuczestni­ctwie w chwale Pana zmartwychwstałego, jest pełnym objawieniem tego, co jak w kodzie genetycznym zostało już wpisane w każdego wierzącego za pośredni­ctwem pieczęci chrzcielnej. Wieczne przebywanie z Chrystusem - to ostatecz­ny cel i najwyższe dobro wszystkich, niezależnie od tego, czy dane im będzie osiągnąć to zjednoczenie, przechodząc przez śmierć, czy stanąć przed Panem bezpośrednio po zakończeniu ziemskiego życia. Przywilej oglądania chwalebnie przychodzącego Chrystusa nie będzie zarezerwowany tylko dla tych, którzy po­zostaną przy życiu. Los umarłych, którzy nie doczekali paruzji, nie będzie gor­szy od losu tych, którzy zostali przy życiu ziemskim. Chociaż Paweł zalicza się do tych, którzy, pozostawieni przy życiu, będą porwani na spotkanie z Panem, to jednak wcale z tego nie wynika, iż jest przekonany, że przyjście Pana będzie miało miejsce jeszcze za Jego życia. Stawia po prostu siebie w sytuacji tych ludzi, którzy dożyją paruzji. Posługuje się określoną figurą retoryczną: mówiący lub piszący siebie umieszcza wśród wydarzeń, które przedstawia. Taką figurę często spotykamy nie tylko w przemówieniach uroczystych, lecz także w mowie potocz­nej (Za sto lat wszyscy będziemy latali na księżyc).

Z listów do Tesaloniczan należy wyciągnąć wniosek, iż Apostoł napisał o pa­ruzji nie tylko dlatego, że ludzie, do których się zwraca, oczekują od niego wy­jaśnienia. Przystępuje do pouczenia o dniu Pańskim, gdyż pragnie przekazać wewnętrzną radość. Prawda o chwalebnym przyjściu Pana oraz przejęcie się nią są powodem radości, gdyż na zawsze pozostaniemy z Panem (1 Tes 4,17). Pa­weł chce powiedzieć coś niezwykle ważnego dla wierzących wszystkich czasów: Chrystus Pan zna swoich i troszczy się o nich; nigdy i o nikim nie zapomina. Tych, którzy do Niego należą, zachowa i będzie chronił wśród różnych katastrof i zagrożeń oraz dopuści ich do udziału w swym Boskim życiu. Jest to pocieszają­ce orędzie, szczególnie gdy pojawiają się różne niebezpieczeństwa grożące zagła­dą. Miłość i troska Zmartwychwstałego są silniejsze niż wszystko, co człowiek wymyśli i potrafi zrealizować.