Boże zaproszenie

Złożoną relację między darem Boga a wolnością człowieka ukazują przypowieści Jezusa wygłoszone, według Ewangelii Mateusza, do przywódców ludu: o dwóch synach, o rolnikach zabójcach oraz o uczcie królewskiej (Mt 21,28-22,14). Z ostatniej przypowieści wynika, że Boże zaproszenie nie przychodzi bezpośrednio od zapraszającego, lecz za pośrednictwem Jego sług. Jest ono cierpliwie i wielokrotnie ponawiane, ale nie bez końca. Jego darmowość wcale nie oznacza, że jest ono bezwarunkowe. Decyzja o jego przyjęciu lub odrzuceniu nie jest obojętna dla przyszłości zaproszonego.

Za wykluczenie odpowiada osobiście tylko zaproszony. To właśnie jego postawa, mimo poszanowania jego wolności i zachowania darmowości zaproszenia, przesądza o ostatecznym losie zaproszonego do Bożej wspólnoty życia. Decyduje ona o jego życiu wiecznym, którego obrazem jest uczestnictwo w uczcie przygotowanej przez Boga, albo o śmierci wiecznej, którą przedstawia wytracenie odrzucających Boże zaproszenie i wyrzucenie na zewnątrz tych, którzy nie szanują wielkiej wartości tego zaproszenia.

(za: Gość Niedzielny Nr 41/2002)