Pokaż nam Ojca

Czwarty znak Janowej Ewangelii wskazuje na "wielką tajemnicę [naszej] wiary". Jezus w mowie poprzedzającej i następującej po cudzie nakarmienia ponad 5 tys. ludzi sam daje "komentarz" dla zrozumienia tego znaku. Najpierw z apologii (5,19-31) przekształca się on stopniowo w polemikę (5,32-47) zakończoną ostrym wyrzutem: "Jeżeli jednak jego [Mojżesza] pismom nie wierzcie, jakżeż moim słowom będziecie wierzyć?" (5,47). Wiara rodzi się bowiem ze słuchania słowa Chrystusa (por. Rz 10,17). Z kolei wielka mowa eucharystyczna dopełnia kontekst znaku „żywego chleba” (J 6,22-69). Kościoła wierny tradycji trwa "w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie" (Dz 2,42) prowadząc wiernych - w liturgii - od stołu Słowa Bożego do stołu Ciała Pańskiego. Chrześcijanie nakarmieni tak obfitym pokarmem mogą w pełni realizować eucharystyczny nakaz: "Idźcie, jesteście posłani!".

Czytaj!
Ps 107,1-9; J 6,1-15

Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił dla tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili? A mówił to wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać. Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu? Jezus zatem rzekł: Każcie ludziom usiąść! A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło. Zebrali więc, i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów. A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat. Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę (J 6,1-15).

Rozważ!
Zapowiedź bliskiej Paschy ma zapewne podkreślić związek tego znaku z nauką o Eucharystii. Ten "prawdziwy chleb z nieba" jest przecież podstawą Paschy chrześcijańskiej. Św. Jan nieco inaczej niż synoptycy (por. Mk 6,34-44; 8,1-10) przedstawia tę scenę, zwracając uwagę na jej głębsze znaczenie. Ukazuje więc Jezusa jako Boskiego Nauczyciela, który nawet pytając uczniów "wiedział, co miał czynić". Ponadto Jezus sam, "odmówiwszy dziękczynienie" (gr. eucharisteo), rozdaje chleb zgłodniałym. On też poleca zebrać okruchy, "aby nic nie zginęło".
Nawiązując do podobnych wydarzeń w Starym Testamencie (Wj 16; 2 Krl 4,42n), Ewangelista podkreśla, że Jezus jest kimś większym niż Mojżesz i Eliasz. Jezusowy "znak" pozwala dostrzec Ojca Niebieskiego, który troszczy się o swój lud, karmi głodnych, a łaknących napełnia dobrami (por. Ps 107,5.9; Łk 1,53).
Uczta eucharystyczna jest wyrazem dziękczynienia "za Jego cuda dla synów ludzkich" (107,8), jest znakiem chcianym przez Chrystusa i przez Niego nieustannie kierowanym (On pyta Filipa o chleb; On poleca apostołom, aby rozkazali ludziom usiąść; On bierze chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdaje siedzącym; On też każe zebrać pozostałe ułomki chleba).
Eucharystia jest więc naprawdę zrozumiana i przyjęta nie tylko wówczas, gdy czyni się pewne rzeczy z nią związane (odprawia się ją, adoruje, przyjmuje, spełniając określone wymagania, itd.), ale także wtedy, kiedy staje się ona źródłem i skutecznym wzorem, który zostawia swój ślad na życiu wspólnoty i poszczególnych wierzących. W Eucharystii uobecnia się i działa w Kościele Chrystus w tajemnicy paschalnej. Jest to Syn słuchający słów Ojca i karmiący lud swoim Ciałem i Krwią, dlatego celebracja Eucharystii jest w pełni zrealizowana, kiedy wierzący, tak jak Jezus, podarowują "ciało i krew" i upadają na kolana, skupieni na słuchaniu i przyjmowaniu, rozpoznają, że to wszystko jest darem Ojca, który jest w niebie.
Pragnienie pełnego uczestnictwa we Mszy św. mobilizuje nas do pogłębionej refleksji nad tajemnicą znaku eucharystycznego:
• W jaki sposób mogę być aktywnym uczestnikiem zgromadzenia eucharystycznego?
• Jan Paweł II w liście Dies Domini przypomniał wiernym, że "udział w Eucharystii jest sercem niedzieli". Jak przeżywamy "dzień Pański", "pierwszy dzień tygodnia", w którym zmartwychwstały Chrystus przyniósł uczniom dar pokoju i radości?
• Czy niedzielna Eucharystia jest również dla nas "dniem Kościoła" – publicznego wyznania wiary?
• Czy uświadamiam sobie sens zapewnienia Jezusa, że pełne uczestnictwo w uczcie eucharystycznej daje życie wieczne: kto wierzy, że prawdziwy chleb zstąpił z nieba – ma życie wieczne (6,47), kto nie wierzy, nie będzie miał życia w sobie (6,53)?

Módl się!
"Dziękujemy Ci, Panie, wysławiamy Cię i błogosławimy, bo nie tylko objawiłeś się w potędze Twego życia i Twojej śmierci, w Twoich słowach i Twoich cudach, w cierpieniach i chwale Twego zmartwychwstania, lecz ciągle objawiasz się w tajemnicy Twojego Kościoła. W nim, Panie, Ty żyjesz, w nim udzielasz Twego Ducha, w nim objawiasz Twoje Słowo, Twoją mękę i Twoją chwałę. Prosimy Cię, Panie, naucz nas kontemplacji tajemnicy Twego Ciała, Kościoła, i pozwól nam kontemplować je jako Twoją rzeczywistość. Panie, Ty, który nam dajesz w Eucharystii i przez Nią tworzysz nas jako Twoje Ciało historyczne, Ciało w czasie, spraw, byśmy Cię kontemplowali w tajemnicy eucharystycznej i w tajemnicy Kościoła. Spraw, byśmy poznali wielkość nadziei, do której zostaliśmy powołani poprzez życie, służbę i posługiwanie w tym Ciele, które jest Twoim Ciałem i które roztacza swój blask w czasie, w oczekiwaniu pełni chwały"
kard. Martini