Drogą Marka

Dokąd wiedzie droga Jezusa i chrześcijanina?

Nie dla pięknych liści, ale dla owoców (11, 12-20)

Na drodze ucznia chrześcijanin musi się strzec formalizmu religijnego i instrumentalnego traktowania Boga i spraw z nim związanych. Jego cześć wobec Boga musi być autentyczna. I musi wyrażać się w konkrecie życiowych wyborów.

Nazajutrz, gdy wyszli oni z Betanii, uczuł głód. A widząc z daleka drzewo figowe, okryte liśćmi, podszedł ku niemu zobaczyć, czy nie znajdzie czegoś na nim. Lecz przyszedłszy bliżej, nie znalazł nic prócz liści, gdyż nie był to czas na figi. Wtedy rzekł do drzewa: «Niech nikt nigdy nie je owocu z ciebie!» Słyszeli to Jego uczniowie.

• Powołaniem ucznia Chrystusa jest nie tylko mieć piękne liście czyli pięknie się prezentować, ale owocować. Czyli – najogólniej – przynosić dobro, przemieniać świat wedle wskazań Jezusa. Inaczej, jak Izrael, który symbolizowany jest tu przed figowiec, także uczeń Chrystusa skazany zostanie na uschnięcie. I nie pomogą tłumaczenia, że jeszcze nie czas na owoce, że dopiero potem. Chrześcijanin zawsze musi być gotowy na to, że przechodzący Jezus powie „sprawdzam”. Jeśli nie przynosi owoców – uschnie.
• ..................................

I przyszedł do Jerozolimy. Wszedłszy do świątyni, zaczął wyrzucać tych, którzy sprzedawali i kupowali w świątyni powywracał stoły zmieniających pieniądze i ławki tych, którzy sprzedawali gołębie, i nie pozwolił, żeby kto przeniósł sprzęt jaki przez świątynię. Potem uczył ich mówiąc: «Czyż nie jest napisane: Mój dom ma być domem modlitwy dla wszystkich narodów, lecz wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców». Doszło to do arcykapłanów i uczonych w Piśmie, i szukali sposobu, jak by Go zgładzić. Czuli bowiem lęk przed Nim, gdyż cały tłum był zachwycony Jego nauką. Gdy zaś wieczór zapadał, [Jezus i uczniowie] wychodzili poza miasto.

• Izrael, który od Boga doświadczył wielu dobrodziejstw, miał Go szanować i czcić. Tymczasem – uogólniając – uprawiał sztukę dla sztuki; był drzewem pięknym, ale nie przynoszącym owoców. Jego cześć wobec Boga była tylko formalnością, którą należało wypełnić, by Bóg się nie czepiał; kult w świątyni był tylko jednym ze sposobów na zdobycie utrzymania. Uczeń Chrystusa na swojej drodze też będzie poddany takiej pokusie. Zwłaszcza kiedy zobaczy, że tak robią inni. Ale on powinien tę pokusę odrzucić pamiętając, że Bogu należy się szczera, niekłamana cześć, a nie ochłapy ze stołu dostatniego i wygodnego życia.
• ............................

Przechodząc rano, ujrzeli drzewo figowe uschłe od korzeni. Wtedy Piotr przypomniał sobie i rzekł do Niego: «Rabbi, patrz, drzewo figowe, któreś przeklął, uschło». Jezus im odpowiedział: «Miejcie wiarę w Boga! Zaprawdę, powiadam wam: Kto powie tej górze: "Podnieś się i rzuć się w morze", a nie wątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi, tak mu się stanie. Dlatego powiadam wam: Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie. A kiedy stajecie do modlitwy, przebaczcie, jeśli macie co przeciw komu, aby także Ojciec wasz, który jest w niebie, przebaczył wam wykroczenia wasze».

• Chrześcijanin nie może być pięknym, ale nie przynoszącym owoców drzewem. Musi wiarę wprowadzać w czyn. Nawet wtedy, gdy wydaje mu się, że podawane przez Ewangelię recepty nie są możliwe do zastosowania w realiach, których przyszło mu żyć. Musi ufać, że jeśli zawierzy Bogu i pójdzie drogą, którą On wskazuje, Ten ocali go przed przykrymi konsekwencjami jego wierności. Nawet jeśli po ludzku wydaje się to niemożliwe. Chrześcijanin ma prosić Boga i wierzyć, że Ten go nie opuści.
   
• Ważnym elementem chrześcijańskiego życia jest trwanie we wspólnocie. „Prosicie”, „stanie się wam”, wierzcie”. Nie do uniknięcia w niej są różne tarcia. Przebaczenie to jeden z takich trudnych, wydającym się czasem niemożliwym do zastosowania elementów chrześcijańskiego życia. I w tej sprawie trzeba zaufać, że góra się przeniesie (przebaczenie nie zaowocuje eskalacją zła, a rozkwitem dobra). A ostrzeżenie, że bez przebaczania nie ma co liczyć na przebaczenie ze strony Boga dodatkowo wzmacnia siłę argumentu, że jednak koniecznie trzeba bliźnim ich winy darować.
   
• ..............................