Rozeznawanie w Biblii

8. Praktyka rozeznawania w pierwszych wspólnotach chrześcijańskich

Kościół od początku dostrzegał potrzebę odczytywania woli Bo­żej, a zatem praktykowania rozeznawania wspólnotowego. Często różnice religijno-kulturowe, powstałe na łonie wspólnot kościel­nych, wymagały mądrego rozeznania mającego na celu ochronę ich istoty (miłości i jedności) oraz uniknięcie podziałów, które są powodem zgorszenia. Na przykład rozeznanie stosuje się w spo­rach dotyczących pewnych rytualnych zwyczajów, takich jak ob­rzezanie czy wybór pokarmu (por. Rz 14, 15-21). Przyjmując i roz­wijając zgodnie z własnym doświadczeniem naukę otrzymaną od Chrystusa, pierwotny Kościół zostaje postawiony w tej samej sytu­acji, w jakiej znalazł się wcześniej Boski Mistrz, kiedy spotkał się z odrzuceniem prawdy przez Niego objawionej (por. J 8, 47; 2, 22). Odrzucenie prawdy, które doprowadziło do skazania Jezusa na śmierć, powtarza się w prześladowaniach, których ofiarą padają apostołowie i pierwsi chrześcijanie.
Podczas prześladowań jednak Pismo Święte zapewnia, że apo­stołowie otrzymają dar rozeznawania w sposób nieomylny: „Gdy was poprowadzą, aby was wydać, nie martwcie się wcześniej o to, co macie mówić. Mówcie to, co wtedy będzie wam dane, bo nie wy będziecie mówili, ale Duch Święty" (Mk 13, 11). Dla pierwszych wspólnot chrześcijańskich, które pod wpływem Ducha Świętego przeżywają otwarcie swoją wiarę w Chrystusa i o niej świadczą, podstawowe kryterium każdego rozeznania stanowi osoba same­go Jezusa. Doświadczenie Chrystusa Zmartwychwstałego staje się kluczem do interpretacji rzeczywistości, całego Pisma Świę­tego i historii zbawienia. Na przykład, w Dziejach Apostolskich, nie znajdziemy żadnej teorii rozeznawania, ale Duch Boży działa z mocą i prowadzi młody Kościół do świadczenia o wierze w Chry­stusa poprzez ewidentne znaki. Duch poświadcza w istocie praw­domówność nauki Apostołów, dokonując przez nich niezwykłych dzieł, znaków, cudów (por. 2, 43; 5,12) i uzdrowień (por. 5,15-16), oraz wzbudzając charyzmaty (por. 2,11-12), w przeciwieństwie do zakłamania magów (por. 8, 9-24) i szarlatanów, które czyni ich nie­zdolnymi do rozeznania (por. 16, 16-23).