Wiara w Boże obietnice, nawet najbardziej niewiarygodne, zależy od tego, czy człowiek zna Boga. Co to jednak znaczy: „znać Boga”? Znam Go wówczas, gdy noszę w sercu Jego prawdziwy obraz. A o tym, czy moje patrzenie na Boga jest prawdziwe, świadczy to, czy jest zgodne z obrazem Boga, który ukazywał Jezus.

Jezus zarówno swoimi słowami, jak i zachowaniem pokazywał Boga, który jest wierny pomimo niewierności człowieka; spełnia swoje obietnice, nawet najbardziej nieprawdopodobne; lituje się nad każdym ludzkim nieszczęściem; poświęca wiele uwagi człowiekowi, zwłaszcza słabemu i odrzuconemu przez współbraci. Bóg Jezusa Chrystusa kocha człowieka i pragnie, by żył on wiecznie.

Ale do wieczności z Bogiem człowiek musi dorosnąć, dojrzeć. I z tego wypływa każde pouczenie, każde Boże napomnienie, każde ukaranie zła, każde trudne doświadczenie.

Człowiek może odrzucić głos Pański, zwłaszcza gdy głosi on coś przeciwnego do ludzkich oczekiwań i wyobrażeń, ale skutkiem zatwardziałości serca jest rozpacz na ziemi i wieczność bez Boga – na własne życzenie.

Pytania do rachunku sumienia

• Jaki jest mój obraz Boga?
• Czy jest zgodny z tym, który ukazywał Jezus?
• Jak przyjmuję głos Pański gdy głosi on coś przeciwnego do moich oczekiwań i wyobrażeń?

Drogowskazy Jana Pawła II

Stworzone na obraz Boga, istoty ludzkie stają się miejscem przebywania Ducha na nowy sposób, wtedy gdy zostają wyniesione do godności przybranych dzieci Bożych (por. Ga 4,5). Odrodzone przez chrzest, doświadczają obecności i mocy Ducha nie tylko jako Sprawcy życia, ale także jako Tego, który oczyszcza i zbawia, wydając owoce takie jak: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie". A te owoce Ducha są znakiem tego, że „miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany". [Ecclesia in Asia, 15]