Dobry, bo potężny

Ale kim jest „ten, który przenika serca” i „zna zamiar Ducha”? Przecież to sam Jezus! On zna i ludzkie serca i zna zamiary Ducha! I On jeszcze wstawia się za nami! Nie no.... Niesamowite mamy u Ojca znajomości! I to nie dla jakichś nie wiadomo jakich wybrańców. Dla tych, którzy odpowiedzieli „tak” na Bożą łaskę wybrania; dla tych, którzy złożyli swoja nadzieję w Chrystusie.

3. Kontekst Ewangelii Mt 13,24-43

Jednym z głównych wątków dzieła Mateusza jest pokazanie, jak w Jezusie spełniają się proroctwa Starego Testamentu. Dlatego dość często powołuje się na jego zapowiedzi ukazując, jak Jezus je wypełnia. I w Ewangelii tej niedzieli tego wątku nie brakuje. Przede wszystkim jednak trzeba zauważyć, że Ewangelia tej niedzieli to dalsza część nauczania Jezusa w przypowieściach o królestwie Bożym. Wszystkie wyjaśniają jego istotę. Pierwszą była przypowieść o siewcy siejącym ziarno padające na różne gleby. Teraz kolej na następne.  Tym, którzy po przeczytaniu tego wstępu  wzruszą ramionami wypada przypomnieć: królestwo Boże, królestwo niebieskie to serce Jezusowego orędzia. Pewnie dlatego nasz Jan Paweł Wielki rozmyślania nad tajemnicą królestwa włączył w różaniec.

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł.

A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: «Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc się wziął na niej chwast?» Odpowiedział im: «Nieprzyjazny człowiek to sprawił». Rzekli mu słudzy: «Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?» A on im odrzekł: «Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza»”.

Inną przypowieść im powiedział: „Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach”.

Powiedział im inną przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło”.

To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: „Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata”.

Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: „Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście”. On odpowiedział:

„Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie.

Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego.

Kto ma uszy, niechaj słucha”.