Wstęp do Ewangelii wg św. Jana

Jest to fragment książki EWANGELIE z komentarzem duszpasterskim :. Wydawnictwa WAM

3. Autor czwartej Ewangelii ostatnim świadkiem tradycji apostolskiej

W trzech tomach poświęconych Ewangeliom synoptycznym: św. Mateusza, św. Marka i św. Łukasza przebyliśmy długą drogę i dotarliśmy do Ewangelii Jana. Na tej drodze śledziliśmy, jak Kościół - prowadzony światłem Ducha Świętego - słu­chał i rozważał w swoim sercu słowa i czyny Jezusa, potem głosił je żydom i poga­nom, uobecniał w czasie liturgii, przekazywał je tym, którzy się nawracali i przyj­mowali chrzest. W ten sposób wciąż wzrastało w nim zrozumienie tajemnicy Jezusa.

Zapamiętaj, że tę tajemnicę:

  • Kościół wyraził w czterech Ewangeliach. Są one poczwórnym, literackim ujęciem ży­cia, słów i czynów Jezusa. Każda Ewangelia była pisana w innym czasie, w innych warunkach, i przeznaczona dla różnych adresatów.
  • I dlatego każda Ewangelia ma swoje własne założenia i odmienny punkt widzenia. Z tego wynika, że chociaż wszystkie Ewangelie mówią o tym samym Jezusie i mają podobny cel, to jednak wszystkie w jakimś stopniu różnią się od siebie.
  • Idąc tym tropem, możemy śledzić w czterech Ewangeliach działalność Ducha Święte­go, który został dany Kościołowi, aby go prowadził do pełnej prawdy (J 16, 13) -jest nią sam Jezus Chrystus: centrum całego Objawienia, serce Pisma Świętego i każdej Ewangelii.

    Czwarta Ewangelia, jako jedna z ostatnich Ksiąg Nowego Testamentu, została napisana - albo zakończona jej redakcja - pod koniec I lub na przełomie I i II stulecia po Chrystusie, gdy naoczni świadkowie Jezusa odchodzili.
    O jej autorze możemy powiedzieć, że jeżeli nie był ostatnim, to z pewnością jednym z ostatnich świadków, który widział Jezusa. Jako nosiciel Tradycji apostol­skiej najgłębiej wniknął w tajemnicę Jezusa. Razem z nim skończył się czas Obja­wienia. A to oznacza, że „odtąd nie należy się już spodziewać żadnego nowego objawienia publicznego przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego Jezusa Chrystusa" (KO. 4.).
    Autor tego tekstu należy do ostatniego pokolenia naocznych świadków Jezusa, które przekazało Kościołowi, a przez Kościół światu, cały swój depozyt wiary ra­zem z pismami Nowego Testamentu, pośród których ta Ewangelia była jedną z najpóźniej spisanych ksiąg.
    Posiadamy w niej dojrzały owoc czasów apostolskich, a jej teologia jest ukoro­nowaniem teologii św. Pawła. W Janowym tekście odnajdujemy teologię epifanii, tzn. księgę Objawienia się Boga w Jezusie z Nazaretu.
    Ewangelista nadał temu Objawieniu ostateczną formę literacką, dojrzałą i w pełni rozwiniętą. Jan nie tyle chce objawiać coś nowego z życia Jezusa, ile za pośrednictwem wybranych wydarzeń z życia Jezusa przekazać następujące orędzie:

  • Jezus objawił się przez pełne mocy znaki, których Apostołowie są naocznymi świad­kami, jako prawdziwy człowiek, a zarazem Boskie, Odwieczne Słowo (Logos) i Syn, dzięki temu ostateczny „Objawiciel" - Pośrednik i Pełnia Objawienia i Zbawiciel świata.
  • Przez swoje sakramenty, wiarę, życie i działalność Kościół będzie wszystkim pokole­niom ludzkim głosił Jezusa i w ten sposób cały świat stawiał przed koniecznością podjęcia decyzji (krisis): opowiedzenia się za lub przeciw Jezusowi - w ten sposób dokonuje się sąd nad światem.
  • Jezus zstąpił w nasze ciemności, a tym, którzy w Niego uwierzą, daje poznać Prawdę, ofiaruje nowe życie i przenosi na świat Bożą światłość, czyli Miłość Boga, która mieszka w nas jako Ojciec i Syn w Duchu Świętym i stale nam pomaga, jak długo trwamy w Jezusie przez wiarę i miłość.
  • Chociaż Jezus już wszedł do owej ostatecznej chwały, która kiedyś objawi się wszyst­kim, jesteśmy z Nim zjednoczeni nie tylko przez niewidzialną wiarę i miłość, ale rów­nież przez dotykalne sakramenty i widzialną wspólnotę Kościoła.
    Właśnie dlatego Ewangelia Jana nie jest zwykłą opowieścią historyczną, zapi­sem kronikarza czy relacją dziennikarską, ale orędziem, proklamacją, objawieniem, które chce budzić wiarę. Mówiąc najkrócej: ta Ewangelia jest dokumentem historycznym oraz utrwaloną na piśmie wieścią o zbawieniu: „że Bóg jest z nami, by nas z mroków grzechu i śmierci wybawić i wskrzesić do życia wiecznego" (KO. 4.). Z dotychczasowych rozważań wyłonił się. główny temat:

    Jezus jako centrum i serce Ewangelii.

    Treścią następnych rozdziałów będą zatem:

    - Charakterystyka Ewangelii jako Księgi Objawienia i Księgi wiary.
    - Postać Jezusa.

    Zagadnienia te są dla nas ważniejsze od problemu jej autorstwa.

    III. EWANGELIA ŚW. JANA

    W drugim rozdziale rozważaliśmy problem autorstwa. Ale ważniejsze od niego jest pytanie o cechy charakterystyczne i cel, jaki przyświeca czwartej Ewangelii. O jej charakterystykę zapytamy najstarsze świadectwa, jakie do nas dotarły. Cel, jaki przyświecał autorowi i redaktorom, odszukamy w tekście samej Ewangelii. Jest on jasno określony na początku i na końcu. Jest ona Księgą Objawienia i Księ­gą wiary.

    Omówimy kolejno następujące tematy:

    1. Ewangelia duchowa - najstarsze świadectwa o czwartej Ewangelii.
    2. Cel Ewangelii.
    3. Księga Objawienia.
    4. Księga wiary.

    Chociaż w tym rozdziale będziemy badać i opisywać charakterystyczne cechy Ewangelii św. Jana, to w rzeczywistości będziemy wnikać w tajemnicę Jezusa Chry­stusa. On bowiem jest główną treścią i celem - sercem omawianej Księgi. To samo należy powiedzieć o pozostałych rozdziałach. Już teraz dotkniemy głębokiej praw­dy, którą w całej pełni odkryjemy w „Podsumowaniu", mianowicie że „przez wszyst­kie słowa Pisma Świętego Bóg wypowiada tylko jedno Słowo, w którym wypowia­da się cały" (KKK, 102.). I dlatego „chrześcijaństwo nie jest religią Księgi", lecz „religią Słowa Bożego - nie słowa spisanego i milczącego, ale Słowa Wcielonego i żywego" (KKK 108).

    1. Ewangelia duchowa - najstarsze świadectwa o czwartej Ewangelii

    Chcemy się. dowiedzieć, jak tę Ewangelię oceniał pierwotny Kościół. W tym celu przytoczymy niektóre z najstarszych świadectw pierwotnego Kościoła. Po­chodzą one już z II w. W następnych wiekach jest ich coraz więcej.
    Świadectwa te mówią nie tylko o autorze, ale zawierają wiele cennych infor­macji o samej ewangelii jako takiej. Te wiadomości są dla nas ważniejsze od stwierdzeń dotyczących samego jej autora. Ich pominięcie byłoby poważnym przeoczeniem.
    Wspólnoty chrześcijańskie rozszerzyły się po wszystkich częściach imperium rzymskiego, głównie w basenie Morza Śródziemnego. Skupiały się wokół wybit­nych postaci, takich jak: Papiasz (80-160) i Polikarp (60-166) w Małej Azji, św. Justyn (100-166) w Rzymie, św. Ireneusz (135-202) w Galii, Tertulian (160-222) w Afryce, a w Aleksandrii Klemens (150-214) i Orygenes (185-256).

  • «« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | » | »»

    aktualna ocena |   |
    głosujących |   |
    Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

    Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg