Wstęp do Ewangelii wg św. Jana

Zauważ, że Jezus daje to, czym sam jest. Jezus daje prawdę, wodę żywą, chleb żywota, zmartwychwstanie i życie wieczne itd., ponieważ sam jest Prawdą, Życiem i Zmartwychwstaniem. I odwrotnie, czym sam jest, to daje ludziom.
Z tego wynika, że Jezus nie objawia się po to, aby się przed nami pochwalić; mówiąc po ludzku - nie odsłania przed nami swojej tajemnicy, abyśmy się dziwili i podziwiali Go: kimże to On nie jest! Jezus przemawia, dokonuje wielkich zna­ków, rozmawia z różnymi ludźmi, umiera i zmartwychwstaje po to, aby:

- objawić się jako posłany od Ojca Mesjasz i Syn Boży,
- abyśmy uwierzyli w Niego i przyjęli Go,
- a wierząc mieli uczestnictwo z Nim samym i z Jego Ojcem (1 J 1,2-3).
- i abyśmy mieli dostęp do Ojca w Duchu Świętym i stali się uczestnikami Boskiej natury (Ef 2, 18; 2 P 1,4).

Jezus objawia się, abyśmy zrozumieli, kim On jest dla nas już teraz na ziemi. To świadome i celowe ukierunkowanie „objawienia chwały Jezusa" zawarte jest w każdym imieniu, w każdym tytule czy symbolu, w każdym słowie i cudzie Jezu­sa. Jest On Zbawicielem świata, który przynosi ludziom życie wieczne. Ta prawda wyrażona jest na różny sposób w słowach, mowach, cudach i wydarzeniach Jego życia.
Czytając i rozważając Ewangelię, staraj się wniknąć w głębie, jakie w niej Jezus odkrywa przed Tobą i dla Ciebie. To samo możemy powiedzieć o pozosta­łych tytułach i imionach, jakie Jezus nosi. Spróbuj je sam odnaleźć.
Szczytem samoobjawienia się Jezusa jest formuła JAM JEST, występująca w Ewangelii w różnych ujęciach i konfiguracjach. Ale Jezusa objawiają również inni. Przede wszystkim Duch Święty (J 15, 18 - 16, 15; 14, 15-20; 25-31) i Ojciec (J 12, 27-31; 17, 1-26).
Jezusa „objawiają" również ludzie w następującym sensie: spotykają żywego Jezusa, który im się objawia i przekonuje o swojej godności i posłannictwie, a oni ufają i wierzą Mu. Następnie swoją wiarą dzielą się z innymi.
Zbadaj sam, w jakim sensie objawia Jezusa Samarytanka, Maria i Marta, sio­stry Łazarza, setnik oraz inni.
Osobne świadectwo o Jezusie złożył św. Jan Chrzciciel - „człowiek posłany przez Boga" (J 1,6-8; 19-37). To samo powie sam Jezus (J 8, 12).
Świadectwo Jana ma budzić wiarę, która daje wierzącemu światło życia (J 8,12). Jezus wysłużył nam to życie swoją ofiarą jako Baranek Boży (J 29,36).
Jezus, objawiając się jako Syn Boży, ukazuje w samym sobie Boga, jako swego Ojca (J 3, 35; 10, 30; 13, 3; 14, 9; 16, 28; 17, 1-2).
W ten sposób Objawienie, które rozpoczęło się już w raju, w Jezusie osiąga swój szczyt, pełnię i kres. Bóg, objawiając się nam w Jezusie, w nadmiarze swojej miłości zwraca się do nas jak do przyjaciół, aby nas zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć nas do niej (Wj 33, 11; J 15, 14-15).
W Prologu mamy zarysowaną syntezę obu tych motywów: Objawienia i wiary (J 1,1-3; 1,14; 1,18).

4. Księga wiary

Charakterystyczną cechą Ewangelii św. Jana jest to, że równolegle do motywu objawienia „chwały Jezusa" rozwija się motyw wiary. Autor tekstu stara się o to, aby nie tylko być zrozumiałym - ale budzić i pogłębiać wiarę w Jezusa, Mesjasza i Syna Bożego, obecnego i działającego w Kościele. A problem wiary stawia w sposób radykalny.
Aby lepiej uchwycić specyfikę tej Ewangelii jako Księgi wiary:
a) najpierw porównamy jej tekst z trzema pozostałymi Ewangeliami;
b) następnie prześledzimy motyw wiary w samej Ewangelii i zwrócimy uwagę na środki literackie i kompozycyjne, za pomocą których autor pragnie budzić w nas wiarę;
c) wreszcie zobaczymy, jak ludzie odpowiadają na słowa i znaki Jezusa.

PORÓWNANIE CZWARTEJ EWANGELII Z EWANGELIAMI SYNOPTYCZNYMI

Podobieństwa i różnice pomiędzy poszczególnymi Ewangeliami naprowadziły uczonych na trop wielu prawd, których się nie dostrzega, gdy każda Ewangelia jest czytana osobno. Studia porównawcze pozwalają nam głębiej wniknąć w tajemnice Ewangelii jako rodzaju literackiego i równocześnie poznać charakterystyczne ce­chy każdej poszczególnej Ewangelii.
Największe różnice zachodzą między Ewangeliami synoptycznymi a tekstem św. Jana. Te różnice zauważano od samego początku. Już w II w. Klemens Alek­sandryjski nazwał ją Ewangelią duchową w odróżnieniu od pozostałych.
Nawet z pobieżnego czytania Janowej Ewangelii widać, że motyw wiary jest w niej bardziej rozwinięty, chociaż suponuje i opiera się na tym, co o wstępnych warunkach uwierzenia mówią synoptycy: konieczność nawrócenia, pokuty i naśla­dowania Jezusa.