Uczta paschalna zapowiedzią Eucharystii

Jak wynika z przekazów biblijnych Święto Paschy było ściśle połączone ze Świętem Przaśników, zwanym inaczej Świętem Niekwaszonego Chleba (Maṣṣôṯ)[15]:

 „W pierwszym miesiącu, czternastego dnia miesiąca, o zmierzchu, jest Pascha dla Pana. A piętnastego dnia tego miesiąca jest Święto Przaśników dla Pana – przez siedem dni będziecie jedli tylko przaśne chleby. Pierwszego dnia będzie dla was zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. Przez siedem dni będziecie składali w ofierze dla Pana ofiarę spalaną, siódmego dnia będzie święte zwołanie, nie będziecie [w tym dniu] wykonywać żadnej pracy»” (Kpł 23,5-8; por. Wj 12,15-20; Lb 27,16-25; Pwt 16,1-8).

Pierwotnie Święto Przaśników oznaczało początek żniw jęczmiennych. Przez pierwsze siedem dni należało jeść chleb z nowego ziarna, bez zakwasu, co oznaczało, że nic nie może pochodzić ze starych zbiorów. A zatem Święto Przaśników oznaczało nowy początek. Miało ono także charakter pierwszego ofiarowania, według wskazania, że nie należy się pokazywać przed Panem z pustymi rękoma (zob. Wj 23,15; 34,20). Przaśniki były zatem świętem rolniczym, które zaczęto obchodzić nie wcześniej, niż dopiero po wejściu Izraela do Ziemi Obiecanej. Celebrowano je w „Miesiącu Kłosów”, czyli Abib (por. Wj 23,15; 34,18; por. Pwt 16,1)[16].

Świętowanie Przaśników polegało na tym, że 15 Nisan usuwano stary kwas z domu, a następnie przez kolejne dni aż do 21 Nisan spożywano chleb niekwaszony. Był to swego rodzaju obrzęd corocznego oczyszczenia i odnowienia. Nie jest pewne, czy początki tego święta należy wiązać z życiem koczowniczym, czy też pracą na roli. Prawdopodobnie Izraelici święto to zapożyczyli od Kananejczyków. Pomijając jednak kwestie genezy, należy zauważyć, że tradycja żydowska obrzęd ten połączyła ściśle z wyprowadzeniem przez Boga Izraelitów z Egiptu (zob. Wj 23,15; 34,18). Obrzęd ten miał przypominać pośpiech, z jakim naród wybrany opuszczał Egipt: Izraelici spieszyli się tak bardzo, że musieli zabrać ze sobą ciasto, zanim jeszcze zdążyło się zakwasić i wyrosnąć (zob. Wj 12,34.39)[17]. 

Podsumowując, należy zauważyć, że Święto Paschy istniało zanim Izrael stał się narodem. Również Święto Przaśników istniało wcześniej – naród wybrany przejął je zapewne od Kananejczyków i nadał mu właściwy sobie sen religijny. Oba święta obchodzono wiosną. W ich celebracji wspominano pamiętną wiosnę, w czasie której Bóg w nadprzyrodzony sposób uwolnił lud izraelski z niewoli egipskiej, co stało się początkiem historii Izraela jako narodu i to narodu wybranego przez Boga. Chociaż święta te zaistniały odrębnie, to jednak ich wspólny rys sprawił, że w pewnym czasie zostały połączone w jedno święto, które stanowi upamiętnienie jednego wydarzenia zbawczego[18].