Wiedzieć po co, wiedzieć dlaczego – czyż nie tego nam brakuje? Życie jako czuwanie aż pan domu przyjdzie. Rozumieć, że właśnie dlatego, że po to. I rozumieć, że nic nie mieliśmy – ani nadziei, „ani Boga na tym świecie” – a wszystkośmy otrzymali.

Nie wiem, czy takie zrozumienie opiera się na wiedzy, na zaufaniu, na świadomości, że nie sposób inaczej? Każdy podąża własną drogą, wiele okoliczności tu się liczy, niuansów, uwarunkowań. Patrząc wstecz, jakoś widzimy tę swoją ścieżkę, jakoś ją oceniamy – uznając ją za prostą albo pogmatwaną, czasami krytykując swój upór, czasem z ulgą puentując kolejne odkrycia. Świadomość poszczególnych kroków na pewno się przydaje – choćby po to, byśmy mogli wyrazić wdzięczność Bogu i ludziom czy spojrzeć na siebie z pokorą albo zrozumieć o innych coś ważnego. Wiedzieć po co, wiedzieć dlaczego. Czuwać.