Nie martw się. On zwyciężył. Apokalipsa dziś

Charakterystyczne: czworo Zwierząt – czyli świat stworzeń doskonałych oraz dwudziestu czterech Starców – symbol zwycięzców ludu Bożego Nowego i Starego Testamentu, oddaje cześć Barankowi tak, jak przed chwilą oddawało Bogu: upadają przed Nim, kłaniają się twarzą do ziemi. Trudno nie zauważyć w tym echa prawdy o wstąpieniu Jezusa do nieba: nie chodzi w niej tylko o zakończenie jakoś opowieści o życiu Jezusa, ale o wskazanie, że „siedzi po prawicy Ojca”, że Ojciec przekazał mu władzę nad wszystkim. Echo tej prawdy, nie zajmujmy się tu dokładniejszymi rozważaniami i ewentualnymi rozróżnieniami.

Harfa, którą trzymają niebieskie istoty to oczywiście coś, co ma uświetnić „muzycznie” oddawanie czci Barankowi. Bardziej zastanawiające są owe „złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych”. Wyjaśnijmy: święci to, zgodnie z nomenklaturą Nowego Testamentu, niekoniecznie ci, którzy są w niebie. Świętymi nazywa chrześcijan; tych, którzy po chrzcie żyją na ziemi nowym życiem; którzy już są święci, bo są blisko Boga i którzy do świętości ciągle dążą. Skoro zaś ich modlitwy przechowywane są w złotych czaszach to znaczy, że są czymś cennym; uwielbienie, dziękczynienie, a pewnie i prośby, które kierują chrześcijanie ku Bogu są w Jego oczach cenne. I wszystkie są jak dym kadzidła: są oddawaniem Barankowi-Chrystusowi czci; są częścią tego uwielbienia, która składają Mu zwycięzcy (w osobie Starców) i całe doskonałe stworzenie (w osobie Zwierząt). Ciekawe, prawda? Moje uwielbienie Boga dociera do Niego; jest cząstką tego uwielbienia, jakie składa Mu  niebo...

Stojący przed tronem śpiewają nową pieśń – napisano dalej. Nową? Gdyby skojarzyć to z podobnymi sformułowaniami znanymi z Psalmów chodzi o ciągle nowe wielbienie za coraz to nowe Boże dzieła. Trudno powiedzieć czy ma znaczenie, że Siedzącemu na tronie Bogu oddający cześć „mówią” (4,13), a Barankowi śpiewają, i to przy wtórze harf. Czyli że wszystko wydaje się bardziej uroczyste. W każdym razie jest to na pewno o tyle nowe, że poprzednio uwielbienie dotyczyło Boga, teraz zaś dotyczy Baranka. Tak, Bóg przez swojego Syna, Baranka, dokonał wielkiej, nowej rzeczy....

A śpiewają Barankowi, że godzien jest wziąć księgę i otworzyć jej pieczęcie, czyli objawić Boże plany, bo dokonał rzeczy: zabity za swoją wierność Bogu swoją własną krwią „nabył Bogu (...) ludzi z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu”. To potwierdzenie tego, o czym mowa była wcześniej: sensem śmierci Jezusa było nasze odkupienie; uwolnienie z niewoli grzechu, śmierci i szatana. W odkupieniu nie chodzi oczywiście o zapłacenie za nas mocom zła, ale o to, że ta ofiara Baranka, Jego wierność aż do śmierci, była zadośćuczynieniem Bogu za naszą ludzką niewierność – kiedyś w Edenie, ale tez każdą inną.

Warto zwrócić też uwagę, że odkupienie dotyczy nie tylko o jakiejś wybranej grupy ludzi, ale absolutnie wszystkich. Zbawcza śmierć Chrystusa przynosi błogosławione owoce każdemu człowiekowi. Ludziom „z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu” czyli niezależnie od czasów, w których przyszło im żyć, rasy, przynależności narodowej, plemiennej, językowej i wszystkich innych spraw, które zdają się ludzi dzielić.

I wszystkich uczynił Baranek „Bogu naszemu królestwem i kapłanami” - czytamy dalej... Zgodnie z deklaracją z Księgi Wyjścia takim ludem w Starym Przymierzu był Izrael. Teraz, w Nowym Przymierzu, są nim ci, którzy uwierzyli Chrystusowi. Są kapłanami, czyli pośrednikami między Bogiem a ludźmi; są tymi, którzy wskazują innym na prawdziwego Boga, mogą do Niego przyprowadzić. Pełnią to swoje kapłaństwo niejako zbiorowo: bo są królestwem kapłanów. Ale to nie jest tak, że są tylko sługami Jedynego Króla: mają też udział w jego królowaniu. I co jeszcze ciekawsze, mają królować na ziemi, mają – jak już była o tym mowa  – udział w królowaniu nad wszystkim samego Boga....

Wszyscy oddadzą  Chrystusowi cześć

Dalej Jan tak opisuje swoje widzenie:

I ujrzałem,
i usłyszałem głos wielu aniołów
dokoła tronu i Zwierząt, i Starców,
a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy,
mówiących głosem donośnym:
«Baranek zabity jest godzien
wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo».

Cześć Bogu oddają wszyscy aniołowie. Jest ich wielu: miriada to dziesięć tysięcy. „Miriady miriad i tysiące tysięcy” to zwrot mający wyrazić, że jest ich nieprzeliczona ilość. Wszyscy oni włączają się w oddawanie czci Barankowi. Stwierdzenie, że jest On godzien wziąć potęgę, bogactwo, mądrość, moc, cześć, chwałę i błogosławieństwo to nieudolna próba wyrażenia ludzkim językiem wielkości Boga, a teraz i Baranka. Całe niebo oddaje Mu cześć. Ale w tę część nieba włącza się całe stworzenie:

A wszelkie stworzenie, które jest w niebie
i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu,
i wszystko, co w nich przebywa,
usłyszałem, jak mówiło:
«Zasiadającemu na tronie
i Barankowi
błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!»
A czworo Zwierząt mówiło: «Amen».
Starcy zaś upadli i oddali pokłon.

Wszelkie stworzenie? A złe duchy? Być może trzeba widzieć tu całe stworzenie uznające wielkość Boga. Ale... Można chyba spojrzeć też na sprawę w duchu ewangelicznych opowiadać o egzorcyzmach Jezusa. Złe duchy próbują różnych sztuczek, by Jezus zostawił je w spokoju. Wyjawiają Jego godność w nadziei, że to powstrzyma Go od działania, bo On przecież nie chciał być postrzegany jako wielki władca. Próbują sugerować, ze nie nadszedł jeszcze czas na Jego działanie, proszą o pozostawienie ich jeśli już nie w człowieku, to „w tej okolicy” i temu podobne. Ostatecznie jednak są posłuszne Jego rozkazom. Patrząc w ten sposób na sprawy można widzieć chyba w tej scenie z Apokalipsy wyrażenie prawdy, że kiedyś (? -  być może zamiast czasu przyszłego powinien tu być czas teraźniejszy) całe stworzenie, łącznie z duchami złymi, uzna wielkość Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Tyle że jedni zrobią to z pełną radości miłością, inni zgrzytając zębami....