W trudnym położeniu znalazł się Józef. Co mógł myśleć, wiedząc, że dziecko, które nosi Maryja, nie jest jego? Uwierzyć w tłumaczenia żony, że widziała Archanioła? Przekonał go dopiero inny Boży Posłaniec. Ale zanim jeszcze to się stało dokonał ważnego wyboru: nie chcąc narazić swojej żony na niesławę związana z faktem cudzołóstwa, planował oddalić ją bez nadawania sprawie rozgłosu.

Jak rozegrać taką czy inna sytuację? Jak się zachować? Może niezbyt często, ale czasem jednak powracające w życiu pytane. Jak? Najlepiej tak, jak planował Józef. Przyzwoicie.

Myśl Benedykta XVI – encyklika Spe salvi

Protest przeciw Bogu w imię sprawiedliwości niczemu nie służy. Świat bez Boga jest światem bez nadziei (por. Ef 2, 12). Jedynie Bóg może zaprowadzić sprawiedliwość. A wiara daje nam pewność: On to robi. Obraz Sądu Ostatecznego nie jest przede wszystkim obrazem przerażającym, ale obrazem nadziei; dla nas jest, być może, nawet decydującym obrazem nadziei. Czy nie jest jednak również obrazem zatrważającym? Powiedziałbym: obrazem mówiącym o odpowiedzialności. A więc obrazem tej trwogi, o której św. Hilary mówi, że ma ona, jak każdy nasz lęk, swoje umiejscowienie w miłości. Bóg jest sprawiedliwością i zapewnia sprawiedliwość. To jest nam pociechą i nadzieją. Jednak w Jego sprawiedliwości zawiera się również łaska. Dowiadujemy się o tym, kierując wzrok ku Chrystusowi ukrzyżowanemu i zmartwychwstałemu. Obydwie – sprawiedliwość i łaska – muszą być widziane w ich właściwym wewnętrznym związku. Łaska nie przekreśla sprawiedliwości. Nie zmienia niesprawiedliwości w prawo. Nie jest gąbką, która wymazuje wszystko, tak że w końcu to, co robiło się na ziemi, miałoby w efekcie zawsze tę samą wartość. Przeciw takiemu rodzajowi nieba i łaski słusznie protestował na przykład Dostojewski w powieści Bracia Karamazow. Na uczcie wiekuistej złoczyńcy nie zasiądą ostatecznie przy stole obok ofiar, tak jakby nie było między nimi żadnej różnicy.