Różnice w przekazach ewangelistów są zrozumiałe. Wydarzenia opisywane po latach mogą różnić się szczegółami. My też tak mamy. Marek zapisał – według tradycji – przekaz Piotra. Jan – pod koniec życia – to, co zapamiętał umiłowany uczeń. Między jedną a drugą relacją kilkanaście/kilkadziesiąt lat różnicy.

Zrozumiałe są także wątpliwości uczniów. Łazarz został wskrzeszony. Podobnie młodzieniec z Nain i córka Jaira. Ale co innego wskrzesić, co innego zmartwychwstać. Własną mocą. Analityczny umysł, a nawet bogata wyobraźnia, gubi się.

Ale z przekazu wyłaniają się nie tylko wątpliwości. Ba, nie one wysuwają się na pierwszy plan. Pan żyje! To jest właśnie Dobra Nowina. Dana i zadana. Dana dla nas – Jezus nabył cię swoją drogocenną krwią. Zadana, by głosić. Piotr przed Sanhedrynem nie ma wątpliwości: „trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi”. Trzeba wsłuchiwać się w ten wewnętrzny żar, jaki rozpaliło w sercu spotkanie z Panem Zmartwychwstałym.

Jednym z kluczowych słów minionego pontyfikatu jest camminare – chodzić, wędrować, podążać. Uczeń Zmartwychwstałego jest wiecznym wędrowcem, nie może usiedzieć w miejscu. Widzi przed sobą – jak pisał starożytny autor – bezkresne przestrzenie, otwierające się przed biegnącymi do Pana. Widzi  przed sobą stworzenie, które „jęczy i wzdycha w bólach rodzenia”. Widzi serca głodne słowa Bożego. Widzi i biegnie doń z Dobrą Nowiną.

Modlitwa

Panie Jezu,
Ty zmartwychwstałeś i przyszedłeś nas szukać,
mimo, iż byliśmy zamknięci i przestraszeni,
mimo, iż serce nie mogło uwierzyć.

Dziękujemy Ci, że nie masz nas dość.
Nie wyrzekłeś się nas mimo naszej słabości,
mimo niej posłałeś nas do świata:
Idźcie i głoście...

Dziękujemy Ci za Twoje zaufanie,
mocniejsze niż nasze niedowiarstwo.
Dziękujemy za Twoją obecność,
za to, dołączasz do nas także wtedy,
gdy czujemy się wykluczeni.

Uczyń nas świadkami Twojej Paschy,
silnymi nie sukcesem,
ale prawdą miłości zwyciężającej śmierć.

Amen.

(Preghiera cristiana)