Jest jeden Bóg w misterium liturgii

Kiedy mamy na uwadze kairologiczny obraz Boga Ojca, sądze że prawda o Bogu Stworzycielu winna być współczesnie mocno akcentowana. Wiara stworzenia (Schôpfungsglaube) uznanie swojego statusu przez człowieka, swego miejsca, prowadzi do odpowiednich relacji z Bogiem. Bóg Stworzyciel był szczególnie podkreślany w judaizmie. Wielu z autorów podkreśla, że: "usunąć tę prawdę znaczyłoby znieść judaizm", który opiera się cały na stwierdzeniu: "Na początku stworzyl Bóg...". Uwielbienie Boga za stworzenie powraca nieustannie w berakot wysławiające Boga principium vitae,który ożywia materię, przynosi dynamizm wszelkim siłom i każdego poranka odnawia universum przez pierwszy promień słońca. W to rozumowaniewpisać musimy nova creatio, nową genesis poczynając od chrztu, a na paruzji kończąc.

Kairologiczny obraz Boga mieści w sobie także Jego bibigrafię i to niezwykle bogatą. jest to historia stworzenia, dzieje zawieranych i odnawianych przymierzy historia obajwienia. taki wymiar patrzenia na Boga jest coraz mocniej współcześnie podkreślany u teologów, biblistów, jak pisarzy. Tytułem przykładu wspomnijmy Franco Ferrucci'ego pisarza i esistę Wspomniany autor opublikował utwór pod znamiennym tytułem : Stworzenie- życie Boga opowiedziane przez Niego samego (Die Schöpfung-Das Leben Gottes von Ihm selbst erzählt,München 1988).

Ten doskonały znawca swiętej Biblii jak i kultury Zachodu rozpoczyna zycie "obrazu" Boga w przestrzeni swiata, mgławicach gwiazd, świetle i ciemności, z kolei zstępuje na "ziemię", by ukazać obraz Boga w opuszczonych, znieważonych w swej godności,a także w prostocie i jasności oczu dziecka, radości rodzicielki usmiechającej się do nowonarodzonego. Bóg w ujęciu Ferrucciego objęty sześciu dniami biblijnego stworzenia sprzecza sie z Mojżeszem, rozmawia serdecznie z Heraklitem, spekulującym teologom wskazuje na głodne dzieci, niewolniczo traktowanych ludzi. Nierozumiejącemu tych spraw biskupowi z Hippony powiedział: " Ja jestem tym wszystkim Augustynie". Tomaszowi z Akwinu wyjaśnia, że nie jest "primus movens", lecz dynamiczną siłą dającą i promującą życie. Pan dziejów rozmawia z Dantem, z Franciszkiem z Asyżu, z Freudem, chce rozmawiać z innymi ludźmi kultury i sztuki. Wyznaje, że "wpadł w ręce teologów". "Prawdziwa teologia , powiedział Einsteinowi, nie boi się ani życia ani śmierci". Biografia Boga wyjątkowo głęboko i nieustannie sympatyzująca z człowiekiem, w którego On nie zwątpił mimo wszystko, mimo odwaracania się od Niego.

Liturgia bez Boga Ojca, to trochę tak jak wychowanie człowieka bez ojca.To tylko porownanie, ale kryje w sobie dużo prawdy. Zapoznanie działania Boga jako Ojca pociąga za sobą szereg konsekwencji, które w calości, niekiedy nieuświadomione, tworzą klimat celebracji. Liturgia staje sie albo ideologią, albo zgromadzeniem celebracji ludzkich spraw, kiedy w sprawowaniu liturgii wspólnota "odbija" i świętuje samą siebie. Brak Boga Ojca, który z miłości tj w Duchu Świętym rodzi Syna, czyni wysoce trudnym "poznanie" Jezusa Chrystusa jako umiłowanego Syna, a w konsekwencji doświadczenie usynowienia. Wejście natomiast w usynowienie jest istotą chrześcijanstwa. Zapoznanie wejścia w synostwo Boże, synostwo w Synu jest groźne, czyni bowiem z liturgią swoista ideologię, spiritualizuje chrześcijanstwo. Kto nie odnajdzie się w Chrystusowym :"Ojciec mnie kocha" (J 10,17; por 3,35;15,9;17,24-26), ten szuka braterskości, ekspresji uczuciowości, w propagowaniu obrazu Boga - Ojciec- matka. Będzie to także traktowanie liturgii, ze strony celebransa, jako One Man Show, a ze strony uczestników absolutyzowanie kryterium: liturgia musi być przyjemna, nie jest nam obce. Trzeba być uwrażliwionym na ideologizowanie liturgii, jak i pewien prowincjonalizm i manipulowanie.Współczesność odrzuca ideologie.

Chociaż liturgia jest sprawowaniem odwiecznego opus De,i to przecież zawsze czyni to w konkretnym topos i genius loci. I ten genius loci jest i bogaty i zaskakujący, nie wolno go pomijać.

Doświadczenie Boga jako Ojca w liturgii oznacza również poczatek ruchu w kierunku Boga- który jest szczęściem człowieka i Absolutną Nadzieją Niech wolno będzie zakończyć odwołaniem się do stwierdzenia Zbigniewa Herberta, pozostawionym w dziesięć ścieżek cnoty: "Należy miłować Boga, bo to oczyszcza serce", od siebie dodam, i porządkuje od wewnątrz, uzdalnia do świadectwa, symfonii wiary i radości, której nigdy nie może zabraknąc. Z III w. pochodzi powiedzenie ”Łaska tańcuje”.

Propozycja lektury:

Achille Maria Triacca, Fides magistra omnium credentium” w:A.M.Triacca, A.Pistoia (red.) La liturgie expression de la Foi..Conferences Saint-Serge XXV e Semiane d’Etudes Liturgiques Paris 27-30 Juin 1978,s.265-310

Bogusław Nadolski,Wprowadzenie do liturgii, Kraków 2004.