Abba - Ojciec

Właśnie w ósmym rozdziale Listu do Rzymian Paweł stwierdza, iż wszyscy „otrzymaliśmy ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: „Abba, Ojcze!” (Rz 8,15).

Obietnica złożona Abrahamowi została wypełniona, najpierw poprzez narodziny syna i dziedzica, „naszego ojca Izaaka” (Rz 9,10), który został ojcem obiecanych dzieci (Rz 9,6-9), a ostatecznie poprzez narodziny, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa – Syna Boga (Rz 8,3), za sprawą którego wierzący zyskują udział w obiecanym dziedzictwie. Chrześcijanie bowiem są dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa (Rz 8,17). Wszystkie te wskazania Pawła pokazują, iż Bóg jest naszym Ojcem (Rz 6,4; 1Kor 8,6; Ga 1,1), jest Bogiem i Ojcem Pana naszego Jezusa Chrystusa (Rz 15,6; 2Kor 1,3; 11,31) jest Bogiem Ojcem naszym i Ojcem Pana naszego Jezusa Chrystusa (Rz 1,7; 1Kor 1,3; 2Kor 1,2; Ga 1,3). Paweł wyraźnie wskazuje, iż Bóg jest „naszym Ojcem”, gdyż jest „Ojcem naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Przez Niego otrzymujemy dziedzictwo Boga. I właśnie z tego powodu – jako iż otrzymaliśmy ducha przybrania za synów, zostaliśmy usynowieni, możemy wołać „Abba, Ojcze!” (Rz 8,15).

Zawołanie to – „Abba, Ojcze!” (Rz 8,15), nie jest jednak tylko świadectwem emocjonalnej, pełnej entuzjazmu i spontanicznej modlitwy wiernych. Wołanie Abba, nie jest także jedynie wyrazem bliskiej relacji wierzących z Bogiem. Choć niewątpliwie zwrot ten ma swoje korzenie liturgiczne, i jest śladem bliskości z Bogiem modlących się uczniów Chrystusa. Nade wszystko bowiem wołanie do Boga „Abba, Ojcze!” należy odczytywać w kontekście sprawiedliwego traktowania przez Boga Żydów i pogan. Nazwanie bowiem Boga Ojcem ukazuje miłosierdzie Boga nie tylko wobec Izraela, ale i wobec pogan, którzy jako potomkowie Abrahama otrzymują w Jezusie Chrystusie dziedzictwo razem z Izraelem (Rz 15,8-9). Stworzenie przez Boga takiej rodziny doskonale wpisuje się w Pawłowy przekaz o zbawieniu przez Boga całego świata.