Duch Święty sprawcą wcielenia Syna Bożego

W orędziu anioła, skierowanym do Maryi, kryje się zapowiedź nadejścia eschatologicznego królestwa Boga. Występują tutaj dwa elementy, które znajdują się w Starym Testamencie. Prorocy zapowiadali nadejście człowieka wybranego przez Boga (Mesjasza) oraz równocześnie nadejście samego Boga. W judaizmie bardzo różnie zestawiano i interpretowano te dwa fakty. Powszechnie sądzono, że przyjście Mesjasza zainauguruje erę pokoju na ziemi (królestwo mesjańskie), po której nastąpi sąd Boży. W następstwie tych wydarzeń powstanie nowa ziemia i nowe niebiosa. Nigdzie jednak, ani w Starym Testamencie, ani w judaizmie, nie pojawia się idea, że oczekiwany Mesjasz będzie Bogiem. Z perykopy św. Łukasza wynika zaś, że nadszedł moment przyjścia Mesjasza oraz Boga. Ewangelista stwierdza zatem, że Jezus jest równocześnie oczekiwanym Mesjaszem i Bogiem.

„Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»” (Łk 1,34). Pytanie Maryi jest podobne do prośby Zachariasza (Łk 1,18). Widać jednak różnicę. Zachariasz wątpi w zrealizowanie się obietnicy i dlatego domaga się gwarancji. Natomiast Maryja nie wątpi, ale wysuwa trudność albo raczej prosi o wyjaśnienie (w. 34).

Maryja myślała o dziewictwie. Pewni egzegeci uważają jednak, że niemożliwy był ślub dziewictwa w wypadku Maryi. W okresie Starego i Nowego Testamentu macierzyństwo było zwyczajnym stanem kobiet izraelskich.