Cielec

Podrosłe cielę, byczek. Cielec może w Biblii uchodzić w ogóle za symbol pogańskiego kultu bożków, tak jak w opowiadaniu o złotym cielcu w Wj 32. Gdy Mojżesz otrzymywał Dziesięć Przykazań na górze Synaj, Izraelici poprosili Aarona, by uczynił im boga, który mógłby ich poprowadzić, iść przed nimi. Aaron zebrał złoto, przetopił je i nadał mu formę cielca, przed którym zbudował ołtarz, a lud oddał mu pokłon i złożył ofiary, i tańczył wokół niego. Mojżesz wróciwszy, spalił cielca w ogniu, starł na proch, rozsypał w wodzie i kazał bałwochwalczym Izraelitom ją wypić. Ponadto Bóg ukarał Izraelitów zarazą.

Na Bliskim Wschodzie istniała długa tradycja kultu bydła, sięgająca czasów neolitu (8000—4500 r. przed Chr.). Najbardziej jest znane sanktuarium poświęcone bydłu w Catal Huyük w Anatolii, pochodzące z VI tysiąclecia przed Chr. Istnieją też świadectwa kultu bydła z wczesnej Krety. Duża liczba glinianych figurek bydła, znalezionych we wsi z VII tysiąclecia, obecnie Ajn Ghazal w Jordanii, może być świadectwem podobnej tradycji.
W Izraelu składano cielca w ofierze przebłagalnej (Kpł 9,2.8). Przy specjalnych okazjach zabijano utuczone cielę na ucztę (por. Łk 15,22-24).

(EB)